อ่าน “ลูกล้างผลาญ” แล้ว
อดชื่นชมชื่นชอบกับเนื้อหาเรื่องไม่ได้
ยิ่งใช้เวลาอ่าน “ระหว่างบรรทัด” ก็ให้รู้สึกซาบซึ้ง
เพราะเบื้องหลังมีความรู้สึกของ “ผู้เล่า” เอง
ที่ใช้รายละเอียดแต่ละอย่างเพื่อสื่อออกมา
ในเวลาเดียวกันก็บรรยายท่าทีของบุคคลในเรื่อง
จนเห็นจุดขัดแย้งในนิสัยใจคอแต่ละคนแบบสุดโต่ง
กระทั่งอ่านเรื่องราวโดยภาพรวมแล้ว
อดจะเทใจร่วมความรู้สึก “อิน” ด้วยไม่ได้...

ถ้าจะคิดว่าเป็นการบอกเล่าบางอย่างที่อัดอั้นอยู่นาน
ก็เข้าใจความรู้สึกของ “ผู้เล่า” ได้ระดับหนึ่ง
มีหลายอย่างเหลือเกินที่อยากจะบอก
สิ่งที่มนุษย์คิดไม่ถึงนึกไม่ได้
รู้มาคนเดียวเก็บไว้ในใจมานาน
ที่สุดก็ได้โอกาสได้พูดได้บอกได้ชี้แจง
เลยบรรยายละเอียดทุกมุมมอง
ก่อนนี้คนถือว่าพระเจ้าทรงอยู่ห่างไกล
ขนาดพูดกันว่าใครได้พบได้เห็นพระเจ้า
ไม่สามารถมีชีวิตต่อไปได้
แถมยังมีการเล่ากันปากต่อปาก
พระเจ้าทรงฤทธิ์ทรงปกครองดูแลทรงเคร่งครัด
คนทำผิดแม้เล็กน้อยไม่เคยเล็ดลอดพระเนตร
ตามเช็คบิลแต่ละการกระทำแต่ละพฤติกรรมตามเนื้อผ้า
ไม่เมตตาไม่ยกเว้นไม่ปล่อยเลยตามเลย
ส่วนความดีที่ทำพฤติกรรมชอบธรรมที่ปฏิบัติ
ถือเป็นหน้าที่ต้องทำอยู่แล้วด้วยความสำนึกในพระคุณ
ไม่ต้องถูกลงโทษถูกสาปแช่งก็ถือว่าบุญแล้ว
แต่ในความเป็นจริงแล้วคนละเรื่องกัน
และคนที่รู้เรื่องนี้ดีกว่าหมดคือ “คนเล่า” เรื่อง
ซึ่งพยายามสุดความสามารถถ่ายทอดออกมา
จะบรรยายตรงไปตรงมาคนฟังคงรับยาก
เพราะยึดติดกับสิ่งที่ถ่ายทอดกันมา
จึงต้องเล่าเป็นคำอุปมาใกล้ตัวคนฟังกว่าหมด
เรื่องพ่อเรื่องลูกเรื่องพี่เรื่องน้อง
พร้อมกับบริบทท้องเรื่องที่คนฟังคุ้นเคย
เรื่องการผลาญเงินสุรุ่ยสุร่ายเรื่องอดอยากเรื่องรับจ้างเรื่องหิว
ซึ่งก็น่าจะธรรมดาและเป็นตรรกะสำหรับคนฟัง
แต่พอตวัดเรื่องราวจากจุดต่ำสุด
สิ่งที่ตามมาเริ่มขัดกับความรู้สึกจนแทบรับไม่ได้
ตั้งแต่ “ลูกล้างผลาญ” ซมซานกลับมาบ้านพ่อ
หวังแค่อาหารเลี้ยงท้องตามที่คนรับใช้ที่บ้านมีสิทธิ์กิน
กลับพบกับท่าทีเหนือคาดคิดของผู้เป็นพ่อ...

เมื่ออ่านต่อไปว่าท่าทีของพ่อเป็นท่าทีเดียวกับ “พระบิดาเจ้า”
แม้จะต่างกันในความเข้มข้นแห่งความรักอันไร้ขอบเขต
แต่ใครที่ฟังใครที่รับรู้แล้วคงต้องเปลี่ยนท่าทีที่เคยมีอย่างสิ้นเชิง
ก่อนนี้เป็นคนที่กลัวเกรงพระเจ้าจนต้องร้องขอพระเมตตา
มีสัตว์มีผลไม้มีสิ่งของมีเงินมีทองต้องนำไปเซ่นถวายบูชา
ทว่าในความเป็นจริงแล้ว
เป็นพระเจ้าเองที่ทรงเกรงกลัวมนุษย์
ค่าที่ทรงรักมนุษย์มากอย่างคิดไม่ถึงอย่างไม่มีเงื่อนไข
ความรักเลยทำให้พระองค์เปราะบางในแง่หนึ่ง
อย่างที่ “คนรักแท้” ย่อมรู้สึกกันทุกคน •