เด็กน้อยนั่งเหม่อมองอย่างงุนงง
ดวงตาสีฟ้าอ่อนมีแววเศร้า
ทั่วใบหน้าน้อยๆ เต็มด้วยริ้วรอยแผลสด ทั้งเล็กและใหญ่
ทั้งที่มาจากการบอบช้ำและร่องรอยยุงกัด
แก้มข้างขวาดูจะบวมจนดึงมุมปากขวาลง
ผมสีทองถูกตัดรองทรงพิถีพิถัน รับกับใบหน้า
มือข้างขวามีผ้าพันแผลพันตั้งแต่กลางนิ้วไปเกือบถึงศอก
จะมีก็แค่ปลายนิ้วน้อยๆ ทั้งห้าโผล่ออกมาจากผ้าขาว
เสื้อสีม่วงอ่อนแขนสั้นดูใหญ่เกิดตัวจนปลายแขนเสื้อเลยข้อศอกลงมา
หากหนูน้อยจะนั่งอยู่ในที่ใดที่หนึ่งห่างไกลออกไป
ใครเห็นก็คิดว่าเป็นเด็กซุกซน จนต้องบาดเจ็บ
แล้วก็แอบคิดต่อว่าน่าจะเป็นเด็กเอาเรื่อง
กระนั้นก็ดี ก็ยังเป็นเด็กน่ารักน่าชังตามวัย
พ่อแม่อาจจะปวดหัวบ้าง แต่ก็คงภูมิใจที่มีลูกหน้าตาน่ารัก
ทว่า ขณะที่ถ่ายรูปนี้ หนูน้อยกำลังนั่งอยู่ด้านหน้าโรงพยาบาล
รอให้พ่อแม่มารับ มาสวมกอด มาปลอบประโลม
ทว่าจนแล้วจนรอดไม่มีวี่แววของผู้เป็นพ่อเป็นแม่ให้เห็น
ก็ตั้งแต่คลื่นยักษ์โถมเข้าริมหาดอย่างกริ้วโกรธนั่นแหละ
และเมื่อสายน้ำถอยร่นกลับสู่ทะเล
ทิ้งให้เหลือแต่ซากปรักหักพังทับถมซากศพเป็นร้อยเป็นพัน
เด็กน้อยก็ได้แต่รอ ตาก็กวาดหาใบหน้าที่เคยคุ้น
เพื่อจะได้ปลดปล่อยความรู้สึกต่างๆให้พรั่งพรูออกมาเสียที
ถึงจะเป็นหยาดน้ำตาเล็กๆ แต่ก็เป็นทางออกที่ดีกว่าหมดในยามนี้
อย่างน้อยก็สามารถบอกถึงความตกใจ ความกลัว ความสับสน ความโดดเดี่ยว ความเจ็บปวด...
ที่อัดอั้นอยู่คับอกตลอดช่วงเวลาเลวร้ายที่ผ่านมา
อย่างที่หลายๆคนกำลังเผชิญอยู่ในขณะนี้
เมื่อฝันร้ายกลายเป็นจริงจนต้องตกใจ แตกตื่น หวาดกลัว
เมื่อความเป็นความตายเฉียดฉิวแทบจะแยกไม่ออกจนต้องดิ้นรนสุดฤทธิ์เพื่อให้อยู่รอด
แต่พอทุกอย่างจบสิ้นลงในช่วงแค่วันสองวัน
ผลกระทบที่ตามมานั้นแสนสาหัสและเนิ่นนานมากกว่าที่คิด
เมื่อต้องมาเผชิญกับความจริงว่า
ถึงจะรอดตายมาได้ แต่ก็เหมือนกับตายทั้งเป็น
เพราะต้องสูญเสียหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง
สูญเสียชีวิตไปในส่วนที่เกี่ยวโยงกับบุคคลและข้าวของ
ที่เคยร่วมชีวิตกันมา ที่เคยร่วมทุนร่วมแรงสร้างกันมา
แล้วต้องหายสาบสูญไปต่อหน้าต่อตา
และถึงแม้เกลียวคลื่นยักษ์จะกลายเป็นผิวน้ำเรียบเหมือนก่อน
แต่เกลียวคลื่นแห่งผลกระทบของมันยังคงซัดโถมเข้ามา ลูกแล้วลูกเล่า
คอยฟื้นความทรงจำที่อยากจะลืม
คอยเรียกความรู้สึกต่างๆ ให้กลับมาเหมือนเหตุการณ์กำลังเกิดขึ้นอยู่
พร้อมกับความรู้สึกผิด รู้สึกย่ำแย่ รู้สึกท้อแท้
ตามด้วยความโกรธ นอนไม่หลับ ไม่อยากกิน ไม่มีสมาธิ...
ถึงแม้จะมีความช่วยเหลือด้านวัตถุมากมายจนแทบจะเกินพอ
แต่จิตใจยังต้องการเยียวยามากกว่านั้นเป็นไหนๆ
เพราะถึงจะสร้างบ้านใหม่ให้ได้
แต่สร้างครอบครอบครัวให้เหมือนเดิมคงไม่ได้
เพราะถึงจะมีเงินทุนให้เริ่มกิจการใหม่ได้
แต่ต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่ก็คงไม่ง่ายอย่างที่คิด
เพราะถึงตนจะรอดตายมาได้
แต่คนข้างตัวไม่อยู่ให้เห็นหน้าอีกต่อไปแล้ว...
ช่วงนี้จึงเป็นช่วงเวลารักษาแผลใจ
จึงต้องการให้มีใครอยู่เป็นเพื่อนพูดคุย ให้กำลังใจ
จึงต้องการให้มีใครรับรู้และร่วมส่วนในความรู้สึกทุกอย่าง
จนรู้สึกได้ว่าไม่ถูกทอดทิ้งให้เดียวดาย
และเริ่มต้นมีความหวังได้อีกครั้งหนึ่ง.