วงการศึกษาไทยต้องมัวหมองอีกครั้งหนึ่ง
          เมื่อข่าวเกี่ยวกับนักศึกษาที่ขายตัวถูกนำมาตีแผ่ทางสื่อมวลชนอยู่หลายสัปดาห์
          ไม่เพียงแค่ในเมืองไทยเท่านั้น แต่เป็นข่าวเป็นคราวไปทั่วโลกด้วย
          คนไทยทั้งชาติต้องตะลึง นึกไม่ถึงว่าจะเป็นไปได้
          ก็คนระดับนักศึกษามหาวิทยาลัย ที่เรียกกันว่าปัญญาชน แค่คิดก็ผิดแล้ว
          ไหนจะผ่านการอบรมมาตลอดเวลาแห่งการเป็นนักเรียน
          ไหนจะผ่านการคัดเลือกคัดสรรมาแล้ว
          ไหนจะอยู่ในวัยและภาวะน่าจะรู้ว่าอะไรผิดอะไรถูก อะไรควรอะไรไม่ควรแล้ว
          กลับมาใช้ทุกอย่างที่พึงเป็นเกียรติ พึงเป็นศักดิ์ศรีนี้มาเป็นจุดขายเพื่อตีราคาค่างวดให้สูงได้อีก
          และเพื่อให้ดูดีขึ้น ก็ใช้การแก้ตัวขุ่นๆ ว่า เพราะปัญหาด้านเศรษฐกิจ
          ...ไม่มีเงินค่าหน่วยกิต
          ...ไม่มีเงินค่าหอ
          ...ไม่มีเงินค่าอาหาร
          ราวกับว่า ความจนสามารถยกเว้นได้หมดทุกอย่าง
          ...ศักดิ์ศรีความเป็นคน
          ...ชื่อเสียงวงศ์ตระกูล
          ...ศีลธรรม จรรยาบรรณ
          ...เกียรติยศแห่งสถานภาพ

          แต่เมื่อเจาะลึกลงไปแล้ว ความจนแทบจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องด้วยเลย
          นอกจากแค่ชื่อ “ความจน” เท่านั้นเอง
          แล้วก็มาพบว่า มีคนอยากจน เพื่อหาทางร่ำรวย
          ...นักศึกษาอ้างว่าจน เพื่อมีเงินใช้จ่ายได้ง่ายๆ
          ...นักศึกษาอ้างว่าจน เพื่อมีกระเป๋ามีแบนด์เนมถือ
          ...นักศึกษาอ้างว่า เพื่อจะได้มีคนเลี้ยงดู มีพร้อมทุกอย่าง
          ...นักศึกษาอ้างว่าจน เพื่อทำอะไรก็ได้ โดยไม่รู้สึกผิด
          สำหรับคนประเภทนี้ จนคือมีเงินไม่พอใช้ดั่งใจ
          สำหรับคนประเภทนี้ จนคือไม่ได้เป็น ไม่ได้ทำ ไม่ได้อวด ไม่ได้ฟุ้งเฟ้อฟุ่มเฟือย...อย่างคนรวย
          สำหรับคนประเภทนี้ จนคือความชั่วที่ต้องขจัดเสียด้วยความชั่วเลวทรามแท้ๆ

          มองจากแง่นี้แล้ว คนที่จนจริงเป็นคนไม่น่ากลัว ไม่น่าเป็นห่วง
          ...รู้ตัวว่าจน ก็อยู่อย่างสมถะ กินอยู่พอตัว
          ...รู้ตัวว่าจน ก็ดิ้นรน ต่อสู้ด้วยความอุตสาหะ
          ...รู้ตัวว่าจน ก็เจียมตน ไม่ทะเยอทะยานคิดอยากเทียบเคียงใคร
          ...รู้ตัวว่าจน ก็หมั่นเพียรเรียนวิชาไว้สร้างฐานะให้ดีขึ้น
          ...รู้ตัวว่าจน ก็ไม่เที่ยวเตร่เที่ยวห้างเที่ยวเธคจนเกิดกิเลส
          ...รู้ตัวว่าจน ก็รู้จักอดออม ใช้จ่ายให้คุ้มค่าทุกบาททุกสตางค์
          แต่คนที่ไม่จนจริง นี่สิน่าเป็นห่วง
          ...ไม่มีเงิน แต่ก็จะใช้จ่ายเหมือนเบี้ย
          ...ไม่มีเงิน แต่อยากมีทุกอย่าง
          ...ไม่มีเงิน แต่ชอบทำตัวเหมือนมี
          แม้แต่วิสัยทัศน์ของคนจนจริงกับคนไม่จนจริงก็ต่างกันโดยสิ้นเชิง
          คนจนจริงคิดเสมอว่า แม้จะขัดสนแค่ไหนก็ยังมีมือมีเท้า...มีทางทำมาหากินได้ ไม่ต้องอดอยาก
          แต่คนไม่จนจริงคิดได้อย่างเดียวว่า ถึงอย่างไรก็ยังเหลือร่างกาย ขายบริการ เอาเงินมาใช้ให้หายอยาก
          ความจน ไม่เคยทำให้คนเป็นโจร เป็นฆาตกร
          มีแต่ความไม่จนจริงนี่แหละ ที่ก่อความเดือดร้อนความเสียหาย ความรุนแรง ความสูญเสีย...ให้แก่สังคมเราอยู่ทุกวันนี้ •