ตั้งแต่ค่ำวันศุกร์แล้ว
วิทยุรายงานข่าวเดียวกันแทบทุกสัปดาห์
กลุ่มรถจักรยานยนต์รวมตัวกันซิ่งแข่งตามท้องถนน
กระทั่งเช้าตรู่วันอาทิตย์
ก็ยังมีรายงานให้รับรู้อย่างต่อเนื่อง
ยิ่งวันจำนวนกลุ่มและจำนวนรถมีแต่เพิ่มขึ้น
แถมมีรถยนต์คอยอำนวยความสะดวก
อีกทั้งคอยดูต้นทางให้เสร็จสรรพ
จนอดแปลกใจไม่ได้
“เด็กแว้น” และ “สาวสก๊อย” เหล่านี้ไม่คิดจะหลับนอนบ้างหรือไง
เพราะแต่ละครั้งจะต้องรวมตัวกันช่วงเวลาดึกดื่น
กว่าจะแข่งขันกันเสร็จก็เกือบสายของวันใหม่แล้ว
ไหนจะต้องเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายกับความเร็วสุดโหด
ไหนจะต้องเล่นซ่อนหากับตำรวจ
ไหนจะต้องถูกด่าว่า (ในใจ) จากผู้ใช้รถใช้ถนน
กระทั่งมีการจับกุมเด็ดขาดเมื่อไม่นานมานี้
ถูกกล้อนผม ถูกคุมขัง ถูกอบรมเข้มข้น
เดือดร้อนพ่อแม่ต้องมีส่วนพัวพันไปด้วย
พอถูกปล่อยตัวออกมาถึงกับร่ำไห้ทั้งพ่อแม่ทั้งลูก
ใครที่ได้เห็นก็พากันเห็นอกเห็นใจ
แล้วก็ได้แต่ภาวนาให้แก้ไขละเลิกพฤติกรรมในที่สุด...

กระนั้นก็ดี ยังคงต้องทำใจเผื่อไว้
เพราะมาตรการแต่ละครั้งค่อนข้างจะผิวเผิน
แถมยังเป็นการแก้ไขที่ปลายเหตุ
เข้าไม่ถึงรากแก้วของปัญหาอย่างแท้จริง
เพราะทุกอย่างเริ่มจากจิตสำนึก
ที่เข้ายังไม่เห็นคุณค่าแท้จริงแห่งตน
จึงยังไม่มั่นใจว่าตนมีคุณค่าหรือไม่
ทั้งที่จากใจลึกแล้วทุกคนอยากจะมีคุณค่า
เลยต้องหาทางสร้างคุณค่าขึ้นมาจากภายนอก
ทั้งในการกระทำ การแสดงออก และพฤติกรรมต่างๆ
เพื่อให้เกิดการยอมรับ ความชื่นชม การกล่าวขวัญ
เป็นการกระชับความมั่นใจไม่ระดับใดก็ระดับหนึ่ง
ตามอัตราส่วนของการยอมรับ ชื่นชม กล่าวขวัญ...

จะว่าไปแล้ว
สุขภาพจิตสุขภาพกายของคนเรา
ล้วนเกี่ยวโยงกับคุณค่าแท้จริงแห่งตน
เพราะเมื่อคนสำนึกและเห็นในคุณค่าของตน
ความพึงพอใจและความมั่นใจในตนก็ตามมา
กระทั่งกลายเป็นความเคารพยกย่องต่อตนเองโดยปริยาย
และนั่นคือที่มาแห่งสุขภาพจิตสุขภาพกาย
คนเราหากพึงพอใจและเคารพยกย่องตนเอง
ก็จะไม่ปล่อยตัวปล่อยใจตกต่ำให้เสียศักดิ์ศรี
และถึงแม้ไม่ต้องแสดงออกมากมาย
ก็ยังรู้สึกมั่นใจในคุณค่าและศักดิ์ศรี
ในทางตรงข้าม
หากยังต้องขวนขวายดิ้นรนสร้างคุณค่าจากภายนอก
ก็ส่อให้เห็นได้ชัดว่าภายในหามีคุณค่าไม่
ในความเป็นจริงแล้ว
ก่อนที่คนอื่นจะดูถูกดูแคลน
ตัวเรานั่นแหละที่เหยียดหยามตนเองเป็นคนแรก
เพราะถ้าไม่เห็นคุณค่าและศักดิ์ศรีของตนแล้ว
ใครก็จะเห็นจะชื่นชมจะกล่าวขวัญ? •