ก่อนนี้เรื่องปากท้องเป็นเรื่องใหญ่
ถึงจะมีกินมีใช้
แต่ก็ยังต้องดิ้นรนขวนขวายออกแรงหามา
ยิ่งในยุคข้าวของแพงจนต้องกระเม็ดกระแหม่
“รัดเข็มขัด” กันจนต้องท้องกริ่วเอวบาง
ความกดดันแต่ละวันจึงอยู่ในเรื่องอาหารการกิน
แต่เดี๋ยวนี้มีพร้อมทุกอย่าง
มีมากจนตาลาย เลือกไม่ถูก
แต่ละอย่างก็ล้วนน่ากินน่ามีน่าใช้
จนต้องทำใจทุกครั้งที่เข้าซูเปอร์มาร์เกต
ความกดดันจึงเปลี่ยนจาก “การมี” มาที่ “การเป็น”
เพราะหลังจากที่มีพร้อมทุกอย่าง
คนก็ยังรู้สึกไร้คุณค่า ว่างเปล่า ขาดความหมาย...

นี่คือพลังผลักดันแห่งชีวิตประจำวัน
ในเมื่อแก่นแท้ของมนุษย์ต้องมีความสำคัญ
มีความหมาย มีคุณค่า
ไม่ว่าจะวัยไหน ฐานะหรืออาชีพการงานใด
จะว่าไปแล้ว
มนุษย์ถูกสร้างมายิ่งใหญ่และสูงส่ง
อันเป็นศักดิ์ศรีที่ไม่สามารถมองข้ามได้
เพียงแค่สายตา เพียงแค่คำพูด เพียงแค่ท่าที...เล็กน้อย
ที่ไม่ให้เกียรติหรือดูถูกดูแคลน
ก็ยอมกันไม่ได้แล้ว
โดยเฉพาะคนไทยด้วยแล้ว
แค่มองหน้าก็เป็นเรื่องใหญ่โตได้แล้ว
แต่ละคนจึงต้องพยายามสร้างคุณค่าให้แก่ตนเอง...

ปัญหาเริ่มส่อเค้าให้เห็น
เมื่อคนพยายามสร้างคุณค่าและความหมายให้ชีวิตตน
แต่พยายามเท่าใดก็ยังรู้สึกไม่ได้ดั่งใจ
ยังต้องรู้สึกว่างเปล่า
ความอยากมีคุณค่าและมีความหมาย
ก็เลยเปลี่ยนมาทดแทนด้วยความสุขสนุกสนาน
อย่างน้อยก็สร้างความพึงพอใจให้ระดับหนึ่ง
เที่ยวเตร่หัวราน้ำไปวันๆ
กินดื่มตามใจปากอย่างไม่รู้พอ
หลุดลอยจากความเป็นจริงไปกับสารเสพติดที่หาได้...
หรือไม่ก็ทดแทนด้วยการแสดงอำนาจ
ก้าวร้าวอย่างไม่มีเหตุผล
ท้าทายกับอันตรายทุกอย่าง
“โชว์อ๊อฟ” ในทุกเรื่อง
โดยเฉพาะในเรื่องที่คนธรรมดาไม่คิดจะทำกัน...

ในเมื่อคุณค่าและความหมายของชีวิต
เป็นเรื่องที่ต้องสร้างขึ้นมาวันแล้ววันเล่า
คนที่รู้สึกว่ามีชีวิตว่างเปล่า ไร้ค่า ไร้ความหมาย
จึงต้องหาทางขจัดความรู้สึกนี้โดยเร็ว
สารเสพติดและความรุนแรงจึงมักจะเป็นทางเลือก
เพราะแต่ละอย่างส่งผลได้ทันตาเห็น
แม้จะเป็นผลระยะสั้นๆ
แต่สามารถดับความสำนึกในคุณค่าและความหมายไปได้ระดับหนึ่ง
เพราะการมีชีวิตอย่างไรคุณค่าและไร้ความหมาย
ทำให้เกิดรู้สึกว่างเปล่าจนเหลือทน
เนื่องจากชีวิตมนุษย์แต่ละชีวิตที่มีศักดิ์ศรีสูงส่ง
ตั้งแต่เริ่มแรกแล้ว •