เธอนั่งริมกันสาดตึกร้างสูงข้างถนนใหญ่
มือข้างหนึ่งปิดหน้า ท่าทีเหมือนกำลังร้องไห้
เสื้อยืดสีแดงลายขาวเห็นได้ชัดเจนจากถนนแออัดด้วยรถสัญจรในยามเช้า
ไม่สนใจกับเสียงตะโกนเรียกของผู้คนที่ผ่านไปมา
รถกระเช้าจอดอยู่ไม่ไกล เตรียมพร้อมเพื่อส่งคนขึ้นไปพูดคุย เกลี้ยกล่อม
ในขณะที่เจ้าหน้าที่เตรียมพื้นที่เพื่อวางถุงลมชิดตัวอาคาร
ผู้คนเริ่มหยุดมุงดูด้วยใจระทึก
อดฉงนไม่ได้ว่าอะไรหนอที่ทำให้เธอต้องคิดสั้น
ทั้งๆ ที่อยู่ในวัยที่น่าจะสนุกกับชีวิต
ในยามที่ทุกชีวิตกำลังตื่นขึ้นมารับวันใหม่
เธอกลับคิดจะจบชีวิตลงอย่างไม่คิดเสียดาย...ตัวคนเดียว
ใครจะคิดบ้างว่าใจกลางเมืองหลวงมากด้วยผู้คน
เธอกลับตัวคนเดียว เหมือนไม่มีใครเลย
ไม่มีใครจะพึ่งพาในยามนี้
ไม่มีใครจะพูดคุย ปรึกษาหารือ
ไม่มีใครรับฟังปัญหาทุกข์ยาก...
จนสิ้นหวัง ไร้ซึ่งทางออก...แบบนี้
หรือเธอจะมีใครที่สามารถพูดคุยได้
แต่ก็เหมือนไม่รู้เรื่องหรือไม่ยอมเข้าใจเธอ
จนเธอต้องรู้สึกโดดเดี่ยวเดียวดายกับปัญหาอัดอั้นใจ
หรือเธออาจจะมีใครที่น่าจะพูดคุยได้
แต่ไม่มีเวลาให้เธอ เพราะต่างคนต่างยุ่ง
สลวนแต่กับเรื่องของตัวจนไม่เห็นใครอื่น
เลยไม่สามารถให้ความสนใจเธอได้
แม้ยามที่เธอต้องการมากกว่าหมด
จนเธอต้องหันมาพูดคุยปัญหาของตัวกับตนเอง
และนี่คือจุดเริ่มต้นของปัญหาแห่งปัญหา
เมื่อคนพูดคุยกับตนเองด้วยอารมรณ์ย่ำแย่ๆ
ความรักตนถูกแทนด้วยความเกลียดชัง
ความทะนุถนอมเปลี่ยนเป็นการทำลาย
ความไฝ่ฝันกลายเป็นความสิ้นหวัง
เหตุผลแปรเปลี่ยนเป็นอารมณ์รุนแรง
อนาคตหลงเหลืออยู่แค่เสี้ยวปัจจุบัน
ชีวิตเลยถูกมองเป็นความอับโชค ความทุกข์ทรมาน...ไร้คุณค่า
ความตายที่เคยหวาดกลัว ต้องหลบหลีกให้ไกลแสนไกล
กลายเป็นสิ่งน่าปรารถนายิ่งนัก...ในสถานการณ์เช่นนี้
จากที่ตนเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดแห่งตน
กลายเป็นศัตรูร้ายกาจของตัวเอง...ไร้ซึ่งความปรานีใดๆ
ที่แน่ๆคือ ไม่ใช่เธอคนนี้คนเดียว
ทว่า หลายต่อหลายคนทั้งที่ปรากฏเป็นข่าวคราว และที่จบชีวิตไปเงียบๆ
จนต้องพากันถามด้วยความแปลกใจว่า เกิดอะไรขึ้น
ในสังคมที่เครื่องมือสื่อสารทรงประสิทธิภาพ
ที่ลดระยะทาง เอื้อให้คนใกล้ชิดกันมากขึ้นในทุกระดับ
แต่ทำไมคนยังรู้สึกเหงา โดดเดี่ยว ตัวคนเดียว...มากขึ้นทุกวัน
ก่อนนี้คนที่ไม่รู้จักมักคุ้น ไม่เคยพบเคยเห็นกัน คือคนแปลกหน้า
แต่เดี๋ยวนี้แม้คนอยู่บ้านเดียวกันเริ่มจะเป็นคนแปลกหน้ากันแล้ว
รู้จักแต่ไม่รู้ใจ  อยู่ด้วยกันแต่กาย ทว่าใจนั้นห่างไกล...
ไกลทั้งความสนใจ ไกลทั้งความเข้าใจ ไกลทั้งความห่วงใย
ในเมื่อคนถูกสร้างมาให้สัมพันธ์กับคนด้วยกัน
ก็ย่อมจะไม่มีสิ่งใดมาทดแทนได้เลย
ในเมื่อคนสามารถรู้จักและเข้าใจตนเองดีขึ้นเฉพาะในความสัมพันธ์กับผู้อื่น
การหมกมุ่นกับตัวคนเดียวจึงเป็นสัญญาณบ่งบอกปัญหาที่กำลังก่อตัวขึ้นมา
ตราบใดที่คนยังไม่คิดจะให้ความสนใจกันมากขึ้น...ด้วยความจริงใจ
ตราบใดที่คนยังไม่เปิดใจรับกันมากขึ้น...ด้วยรักและห่วงใย
คนโดดเดี่ยว ตัวคนเดียว...แบบเธอคนนั้น...ก็คงเพิ่มจำนวนขึ้นทุกวัน •