---

เยาวชน
................................................................................................................................................................................................................................................................................................

 

 

สำหรับผู้ที่ต้องขับรถคนเดียว
เสียงวิทยุก็น่าจะเป็นเพื่อนร่วมทางได้ดีระดับหนึ่ง
เสียงเพลง เสียงข่าว เสียงดีเจ...ทำให้รถไม่ว่างเปล่าจนเกินไป
แม้จะมีคนอื่นที่กำลังใช้ถนนสายเดียวกัน
แต่ความเป็นเพื่อนก็อยู่แค่ผู้ใช้รถใช้ถนนเท่านั้น
ค่ำนั้นเป็นรายการบริการประชาชน
แจ้งอุบัติเหตุ แจ้งรถเสีย แจ้งจราจรติดขัด แจ้งคนหาย แจ้งลืมของ...
แค่ระยะเวลาที่ต้องขับขี่ครึ่งชั่วโมง
แต่ฟังแล้วก็เหมือนกับอยู่ในเหตุการณ์มานาน
จนใจอดที่จะอินด้วยไม่ได้
...น่าจะระวังกันหน่อย เย็นวันศุกร์ก็รู้ๆกันอยู่
ขืนรีบร้อนก็คงไม่พ้นอุบัติเหตุ... เฉี่ยวชน เสียหาย
...อะไรหายก็ยังพอทำเนา
แต่นี่คนหายไปจากบ้านทั้งคน มันน่าคิด น่าวิตก...เอามากๆ
...ลืมของบนรถแท็กซี่ มีให้ได้ยินกันทุกวัน
ทั้งๆที่ไม่ลืมที่จะจดจำหมายเลขทะเบียน ยี่ห้อ สีรถ
แต่กลับไปลืมสิ่งที่เป็นของตนแท้ๆ
อาจเป็นได้ว่าสมัยนี้มีข้าวของกันมาก
จนจำไม่ได้หมด ลอดหูลอดตา หลงลืมไปเรื่อย...
กระทั่งเสียงใสๆของน้อง “ลูกตาล” ดังชัดถ้อยชัดคำ
แค่เรียนชั้นป. 1 แต่การพูดการจาฉะฉานเกินวัย
“ใช่คะ...ลูกตาลเก็บเป้นักเรียนได้...”
น้ำเสียงบอกความภาคภูมิใจในสิ่งที่ได้ทำ
“เปิดคะ เปิดดูข้างในแล้ว...มีเงินด้วย”
ลูกตาลตอบคำถามของผู้ดำเนินรายการ “ร่วมด้วยช่วยกัน”
“มากคะ มีห้าพัน...แน่ใจค่ะ ใบละพันห้าใบ ก็ห้าพัน...”
เป็นใครก็ต้องแปลกใจ ทำไมนักเรียนจึงมีเงินไปโรงเรียนมากขนาดนั้น
“ลูกตาลให้คุณแม่นับดูด้วย  คุณแม่บอกว่าห้าพันเหมือนกัน...”
เสียงยืนยันจำนวนเงินที่พบในเป้นักเรียนใบนั้น
“คุณแม่เห็นแล้วอยากจะเก็บเงินไว้  แต่ลูกตาลบอกว่าไม่ได้...”
ผิดความคาดหมายของผู้ดำเนินรายการ          
เป็นใครก็ต้องคิดเหมือนกันว่าคุณแม่น่าจะเป็นคนบอกลูกให้คืนเงินแก่เจ้าของ
เสียงหัวเราะแบบเขินๆ แกมงงงวย
แล้วก็รีบเปลี่ยนคำถาม เหมือนจะแก้เกี้ยวให้ใครบางคน
“คุณครูบอกค่ะ  บอกว่าเก็บของใครได้ต้องคืนให้เจ้าของ”
คิดว่าจะแก้เขินให้ใครบางคนได้ แต่เหมือนกับซ้ำเติมเป็นคำรบสอง
“ใช่ค่ะ คุณครูบอกว่าเอาของคนอื่น ผิดกฏหมาย”
น้ำเสียงท้ายประโยคบอกความจริงจัง
“บ่อยค่ะ ลูกตาลเก็บของได้บ่อยๆ...ดินสอสี สมุด กระติกน้ำ...”
เสียงเรียบๆ แต่แฝงไว้ซึ่งความภาคภูมิใจอีกครั้ง
“ลูกตาลก็เอาไปให้คุณครู  เพราะคุณครูบอกว่า ใครเก็บของได้ให้เอาไปให้คุณครูเพื่อหาเจ้าของ”
ใครเป็นครูก็คงอดปลื้มไม่ได้ พร่ำสอนไปไม่เสียหลาย
“ไม่เคยคิดค่ะ เพราะคุณครูสอนว่าเอาของคนอื่นผิดกฏหมาย”...
แม้จะถึงที่หมายได้พักใหญ่แล้ว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะนั่งฟังลูกตาลพูดจนจบ
แล้วก็อดชื่นชมความน่ารักของลูกตาลไม่ได้
ชื่นชอบผลงานอบรมของคุณครูของลูกตาลด้วย
นี่ถ้าลูกตาลได้รับคำสั่งสอนให้ละเว้นการทำชั่ว
ไม่เพียงเพราะผิดกฏหมายเท่านั้น
แต่เพราะผิดศีลธรรม ผิดความยุติธรรม...ก่อนอื่นหมด
การอบรมก็คงจะครบถ้วนมากขึ้น
เพราะมีการกระทำหลายอย่างที่ไม่ผิดกฏหมาย แต่ผิดศีลธรรม
ก็ควรจะละเว้น เพื่อจะได้เป็นคนดีแท้ •