เด็กทุกคนที่เกิดมา นำสารมาให้แก่โลกว่า
       พระเจ้ายังไม่ทรงเบื่อมนุษย์
       (Tagore)

       และแล้วเด็กคนที่หกพันล้านคนก็ถือกำเนิดมาที่เมืองซาราเจโว
       ทุกคนให้ความสนใจ ติดตาม นับจำนวนด้วยใจจดใจจ่อ
       แม้กระทั่งเลขาธิการองค์การสหประชาชาติยังเดินทางไปร่วมแสดงความยินดีถึงที่
       คล้ายจะเป็นตัวแทนของประชากรโลกที่ไปบอกเด็กคนนั้นว่า ยินดีต้อนรับ
ปฏิกิริยานั้นมีแตกต่างกันไป
       ...ดีใจกับเด็กคนที่หกพันล้าน
       ...วิตกว่าอาหารในโลกจะมีไม่เพียงพอสำหรับเด็กที่จะเกิดตามมา
       ...หาทางวางแผนคุมกำเนิด ก่อนที่คนจะล้นโลก
       ก็คิดและมองกันได้ร้อยแปด ประสานานาจิตตัง
       แต่จะมีใครคิดบ้างหรือเปล่าว่า
       เด็กแต่ละคนที่เกิดมาเป็นการยืนยันว่าพระเจ้ายังไม่เบื่อมนุษย์
       ทั้ง ๆ ที่มนุษย์ทำตัวอย่างที่เห็นกันทุกวันนี้
       นั่นชี้บอกให้เห็นว่า ความรักของพระเจ้ายิ่งใหญ่กว่าความชั่วของมนุษย์
       และไม่มีใครสามารถทำให้พระองค์หยุดรักได้ ยกเว้นพระองค์เอง
        แต่ละชีวิตจึงเกิดมาพร้อมกับความฝันและความหวังอันยิ่งใหญ่ของพระเจ้า
         และพระองค์ทรงยืนยันที่จะฝันและหวังต่อไปอย่างไม่เปลี่ยนแปลง... ตราบใดที่มนุษย์แต่ละคนยังมีชีวิตอยู่
       มีแต่มนุษย์เสียอีก ที่ทำลายความฝันและความหวังของพระเจ้าในตนเอง...และในคนอื่น
       พระเจ้าทรงสร้างชีวิตมาให้บริสุทธ์ผุดผ่อง
       แต่มนุษย์ช่วยกันละเลงจนผ้าขาวนั้นเปื้อนเลอะเทอะ
       พระเจ้าทรงปั้นแต่งร่างกายมนุษย์มาสวยสดงดงาม
       แต่มนุษย์กลับย่ำยีจนร่างกายนั้นให้กลับเป็นแค่วัตถุชิ้นหนึ่ง
       พระเจ้าทรงสร้างดวงตาสุกใสเป็นประกายมาให้เป็นหน้าต่างวิญญาณ
       แต่มนุษย์กลับมอมเมามันด้วยสิ่งเลวร้าย  จนประกายดับ    ดังหน้าต่างที่เปิดอยู่แต่ภายในบ้านรกร้างว่างเปล่า
       พระเจ้าทรงร้างปากมาให้สื่อใจ
       แต่มนุษย์กลับใช้คำพูดทำลายจิตใจกันให้แตกแยก เชือดเฉือนให้ปวดร้าวปางตาย
       พระเจ้าทรงสร้างสมองมนุษย์ให้ฉลาดเฉียบแหลม   เพื่อเข้าถึงความยิ่งใหญ่ของพระองค์ในธรรมชาติ
       แต่มนุษย์กลับใช้เพื่อคิดหาทางเข้าไปทำลายธรรมชาติ หรือไม่ก็นำมันมาใช้ในทางที่ผิด
       พระเจ้าทรงสร้างดวงใจให้มนุษย์ได้พบกับความสุขในความรัก
       แต่มนุษย์กลับใช้เพื่อจงเกลียดจงชังกัน จนต้องเป็นทุกข์
       พระเจ้าทรงให้โอกาสทุกคนเท่ากัน
       แต่มนุษย์กลับฉกชิงโอกาสกัน จนหลายคนต้องหมดโอกาส
       พระเจ้าทรงให้ทุกคนเป็นเจ้าของแผ่นดิน
       แต่มนุษย์กลับหยิบฉวยแย่งชิง จนหลายคนไม่มีแม้กระทั่งที่จะวางหัวนอน
       พระเจ้าทรงให้ทุกคนมีสิทธิในทรัพยากรธรรมชาติ
       แต่มนุษย์ไม่ยอมแบ่งปัน แถมริดรอนสิทธิกัน จนหลายคนขัดสนไปทั้งชีวิต
        ถึงกระนั้นก็ตาม พระเจ้าก็ยังทรงฝันและหวังต่อไป
       แต่ละชีวิตใหม่ที่เกิดมา จึงเป็นความฝันและความหวังใหม่ของพระเจ้า
       ...เรามาเริ่มต้นมนุษย์ชาติใหม่ ด้วยเด็กคนนี้  เด็กคนนี้  เด็กคนนี้...ซึ่งจะทำให้ความฝันและความหวังเราเป็นจริง...จนได้
       เพียงแค่มนุษย์ไม่พยายามทำลายความฝันและความหวังของพระองค์ในเด็กแต่ละคน  ด้วยกรอบสังคมที่สร้างกันขึ้นมา
       ความฝันและความหวังของพระองค์ต้องเป็นจริงในที่สุด
       ไม่เช่นนั้น  พระองค์คงได้หยุดให้ชีวิตเกิดใหม่มานานแล้ว
       แทนที่จะตื่นเต้นกับเด็กคนที่หกพันล้าน        ประชากรโลกน่าจะถือเป็นโอกาสทบทวนด้วยกันว่าพระเจ้าทรงฝันและหวังอะไรจากแต่ละชีวิต
และมาช่วยกันทำให้ความฝันและความหวังของพระองค์เป็นจริงเสียที •