ใครที่เห็นภาพข่าววันนั้นก็คงรู้สึกขัดแย้ง
นักเรียนสองสถาบันยืนหันหน้าเข้าหากันเป็นแถว
โดยมีโต๊ะยาวกั้นกลาง
แล้วก็ยื่นมือจับมือกันเป็นคู่ๆ
จากนั้นก็ส่งดอกไม้ให้กันคนละดอก
หากจะมองแค่มือที่สัมผัสกัน
และดอกไม้หลากสีสันที่ยื่นให้กัน
ก็น่าจะเป็นภาพงดงามออกจะโรแมนติก
เพราะสองอย่างนี้คือภาษาของคนที่รักกัน
สำหรับโอกาสพิเศษของกันและกัน
แต่พอมองดูสีหน้าอีกทั้งสายตาแต่ละคน
กลับไม่ส่อวี่แววสิ่งที่ว่ามานี้เลยแม้แต่น้อย
แถมยังดูขัดกับทีท่าและการแสดงออกอย่างน่าเกลียด
แต่ละใบหน้าเย็นชา ออกจะเครียดและเคียดอย่างเห็นได้ชัด
จนมองไม่ออกว่าเป็นงานอะไร
จับมือจึงเหมือนประกาศศึกมากกว่าสมานฉันท์
ดอกไม้จึงเหมือนงานศพมากกว่างานคืนดีปรับความเข้าใจ
ต่างกับใบหน้าเจ้าหน้าที่ตำรวจสองสามนาย
ที่ยืนยิ้มหราอยู่ที่หัวโต๊ะอย่างภาคภูมิใจ
สำหรับผลงานรวดเร็วทันใจฉมัง...

ถึงภาพจะขัดแย้งกับความรู้สึก
แต่หากผลที่ออกมาเป็นรูปธรรมถาวร
ก็ยังพอจะเข้าใจได้
คนที่ทะเลาะไล่ตีรันฟันแทงกันหมาดๆ
จับมานั่งมองหน้าปรับอารมณ์ปรับความเข้าใจ
ก็ย่อมจะรู้สึกอึดอัดและเครียดเป็นธรรมดา
แต่นี่ผ่านไปไม่กี่วันก็เกิดเรื่องทำนองเดียวกัน
เขม่นกัน ประกาศศักดากัน ไล่ตีไล่ฟันกัน
อาวุธที่ต่างฝ่ายต่างพกพาติดตัวมา
ไม่ต่างกับจะออกรบออกศึก
ทั้งที่อยู่ในชุดนักศึกษาไปเรียนเขียนอ่านหาความรู้
บ่งบอกให้เห็นเป็นนัยว่า
ความเป็นอริ ความเคียดแค้นพยาบาท ความก้าวร้าว
ยังคงคุกรุ่นฝังลึกอยู่ในจิตใต้สำนึก
จนต้องคอยระวังตัวแจจับกลุ่มกันไว้ตลอด
ยังไม่พอต้องพกอาวุธติดตัวไว้ให้พร้อมสรรพ
เหมือนระเบิดพร้อมที่จะปะทุได้ทุกเวลา...

เป็นใครก็อดไม่ได้ที่จะต้องวิตกแทนประเทศชาติ
เมื่อต้องเห็นวัยรุ่นวัยใสต้องมาเกี่ยวข้องเรื่องเหล่านี้
เพียงเพราะสังกัดต่างสถาบันต่างพวกต่างเหล่า
จนต้องเล่นบทบาทเกินตัวเกินวัยเกินสถานะ
อีกทั้งผู้ใหญ่ในบ้านเมืองในสังคมยังทำให้เห็นตำตา
แบ่งฝักแบ่งฝ่ายแบ่งพรรคแบ่งพวก
ห้ำหั่นบั่นทอนเครดิตกันทั้งด้วยคำพูดและการกระทำ
ไม่คำนึงถึงจรรยาบรรณกติกามารยาทกฎข้อบังคับ
จนกลายเป็นกระแสค่านิยมมาตรฐานแบบนี้
ความสงบสุขสมานฉันท์เจริญก้าวหน้าของชาติ
ก็คงเป็นไปได้ยากหรือแทบจะเป็นไม่ได้เลย
ตราบใดที่มโนสำนึกไม่เกิด
เห็นแต่ละคนและทุกคนเป็นพี่น้องร่วมชาติ
ประเทศชาติเดียวกันแม้จะหลากหลายสถาบัน
ประเทศชาติเดียวกันแม้จะหลากหลายมุมมองบริหาร
ประเทศชาติเดียวกันแม้จะนานาความคิดความอ่าน
ขอเพียงให้เป็นจิตหนึ่งใจเดียวกันเท่านั้น
ความหลากหลายก็กลายเป็นความมั่งคั่ง
ความแตกต่างก็กลายเป็นความสมบูรณ์แบบแห่งบูรณาการ...นั่นเอง •