“ผู้ใดต้อนรับเด็กเล็กๆ เช่นนี้ในนามของเรา ผู้นั้นต้อนรับเรา
ผู้ใดเป็นเหตุให้เด็กเล็กๆ เหล่านี้ทำบาป
เขาน่าถูกแขวนคอด้วยหินโม่และถ่วงลงใต้ทะเล”
(มธ 18,5-6) 

       นักร้องเมืองไทยเรามีเกลื่อนกลาด
       ปลุกปั้นกันขึ้นมาจนดัง ร้องขายเสียงได้อัลบั้มสองอัลบั้ม แล้วก็ดับ
       แต่ละค่ายเพลง ทุ่มเงินโปรโมท
       ในทุกรูปแบบ เพียงเพื่อให้เพลงติดหู
       ชักทุนฟันกำไร
       นักร้องใหม่ ดังขึ้นมาดับนักร้องเก่า เร็วบ้าง ช้าบ้าง ขึ้นอยู่กับแฟนเพลง

       ก่อนนี้  นักร้องมีจุดขายอยู่ที่สุ้มเสียง ดังก็ดังได้นาน
       แต่เดี๋ยวนี้ นักร้องเน้นขายหน้าตา
       แม้เสียงจะไม่ดีนัก แต่หน้าตาดีซะอย่าง อย่างน้อยอัลบั้มหนึ่งขายได้แน่นอน
       ส่วนสุ้มเสียงนั้นไม่ต้องห่วง    มีเทคนิคช่วยเสริมเติมแต่งได้มาก    ไม่เหมือนก่อนนี้เสียงดีก็ดีจริงๆ ดาราจึงหันมาเป็นนักร้องกันมากต่อมาก
       ราวกับว่าจะเป็นดาราครบวงจรต้องพ่วงด้วยนักร้อง
       ลีลาการร้องเพลงก็ไม่ต้องมีอะไรมาก เสียงไม่ดี ร้องไม่เก่ง แต่ท่าเต้นสะใจซะอย่าง ไปที่ไหนก็มีวัยรุ่นตามไปกรี๊ด
       ขอให้ได้กรี๊ด สุ้มเสียงนักร้องแทบไม่ได้ยิน ไม่สน
       ตอนดัง  ก็มีคิวคอนเสิร์ตยาวเหนียด  เดินสายขายเสียงแหบแห้ง   จนร้องไปต้องจ่อไมค์เชิญคนฟังให้ร้องไปด้วย ได้ทั้งพักเหนื่อยพักเสียงไปในตัว
       ทำนองและเนื้อเพลงก็มีการแต่งให้ง่ายแก่การร้องจนบางเพลงร้องก็เหมือนกับพูดเข้าจังหวะ แถมเนื้อเพลงก็มีแค่ไม่กี่ประโยค ร้องวนไปวนมาจนเวียนหัว

       ในเมื่อจุดขายนักร้องอยู่ที่หน้าตา   ดาราหันมาเป็นนักร้องกันเยอะ   ก็เลยต้องหันหาจุดขายใหม่
         ขายกันที่เสื้อผ้า
       แต่งตัวต้องท้าทาย กล้าได้กล้าเสีย วอบๆ แวมๆ ชวนให้จดจ้องตามไปดู
       หรือไม่ก็เสื้อผ้าแปลกประหลาดราวกับมนุษย์ต่างดาวบุกโลก
       ไม่ต้องพูดถึงทรงผม มีตั้งแต่เกรียนเกลี้ยงไปจนยาวหงิกงอเหมือนใยมะพร้าวรมควัน
       หนักเข้าจุดขายต้องขยายไปเรื่อย เพราะค่ายเพลงเกิดใหม่ยังกับดอกเห็ด
         ก็เลยหันมาขายรูปร่าง ทรวดทรง
       เสียงไม่ดี หน้าตาไม่เด่น แต่ถึงใจซะอย่าง มีสิทธิแจ้งเกิดเป็นนักร้องได้เหมือนกัน
       ราวกับว่าเป็นนักร้องหุ่นเซ็กซี่เป็นต่อ พอทนให้เสียงเป็นรองได้สบาย

       และแล้ววงจรก็มาจบลงไม่ไกลจากอาชีพเก่าแก่ของโลก
       เป็นนักร้อง แต่มาขายรูปร่างสังขาร
       มันก็เหมือนดาราบางคน แสดงไม่เป็นแต่มีอะไรใหญ่โตกว่าคอื่นเขาก็ดังได้เหมือนกัน
       เข้าฉากตีบทไม่แตก ก็ห้เห็นรูปร่างสังขารที่เป็นจุดขายชัดเจนเต็มตาเป็นใช้ได้
       แห่กันไปดูราวกับดูหนังตัวประหลาด
       แถมสื่อมวลชนการบังเทิงเขียนเชียร์กันออกหน้าออกตา   เที่ยวเทียบของคนนั้นกับของคนนี้อย่างโจ่งขรึม ไม่คิดกระดากวัฒนธรรมไทยแม้แต่น้อยนิด

       “หัดฟังเพลงสมัยใหม่ให้เป็นมั่ง” เพื่อผมคนนั้นสอน ทุกครั้งที่คุยกันเรื่องเพลง
       จะหัดฟังได้ยังไง ในเมื่อเพลงสมัยใหม่ไม่เน้นเสียง แต่หันมาเน้นภาพแทน
       แค่ดูมิวสิควีดีโอ ที่มีให้เห็นในโทรทัศน์ ก็สับสนแล้ว
       ภาพประกอบเพลงบางบท     ไม่เกี่ยวข้องกันเลยแม้แต่น้อย      เผลอๆ ทำเอาผู้ดูคิดว่าดูวีโอประเภทอย่างว่า  จนมีคนร้องเรียนไม่ให้ฉายทางโทรทัศน์ให้จิตใจผู้ใหญ่และเด็กต้องวอกแวกและมัวหมอง

       ตราบใดที่ยังมีการบิดเบือน แอบแฝง สอดไส้ เบี่ยงเบน ไม่ว่าในเรื่องใด
       สิ่งที่ดีก็มีอันต้องมัวหมอง สิ่งธรรมดาต้องเลวร้าย สิ่งไม่ดีก็ชั่วลงไปอีก
       ร้องเพลง แต่เน้นขายสังขาร
       ร้านอาหาร แต่เสริมขายบริการทางเพศ
       นวดแผนโบราณ แต่แถมนวดอย่างอื่นครบวงจร
       คลีนิก แต่แอบบริการฆ่า “มารหัวขน”
       โรงแรม แต่ไม่ใช่มีไว้พักผ่อนนอนค้างคืนอย่างเดียว
       จัดหางาน แต่ส่งไปทำสิ่งที่ไม่เกี่ยวกับงานอย่างที่เข้าใจกัน
       ประกวดนางงาม เทพี แต่เป็นแค่เวทีให้เสี่ยๆ มาเลือกสินค้า

       และอื่นๆ อีกมาก มีให้เห็นเดื่อนดาษในสังคมเราทุกวันนี้
       จนความหมายของคำภาษาไทยต้องเพี้ยนไปมากต่อมาก
        อีกหน่อยคงต้องมีการสะสางและบัญญัติศัพท์ไทยกันใหม่ เป็นแน่แท้ •