เจ้านายน้อย .........................................................   ทุกคนยืนเกาะกระจก ตาก็จ้องเข้าไปภายในห้อง ความตื่นเต้น ความยินดี...คือบรรยากาศในขณะนั้น บ้างก็พยายามแนบหน้าติดกระจกเพ่งพินิจพิจารณา บ้างขยับหน้าไปมาหามุมมองที่ต่างออกไป บ้างก็ยืดตัวมองข้ามหัวคนที่อยู่ข้างหน้า ปากก็พร่ำความคิดเห็นเหมือนตั้งใจพูดกับตนเอง... ช่างต่างกับบรรยากาศภายในห้องโดยสิ้นเชิง ทารกแรกเกิดสี่ห้าคนนอนหลับตาพริ้มอยู่ในตู้อบใส จะขยับก็แค่มือเท้าเพียงเล็กน้อย เป็นครั้งเป็นคราว ในขณะที่หน้าอกกระเพื่อมตามจังหวะหายใจ ท่าทางแต่ละคนดูเหน็ดเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าน้อยๆ อ่อนระโหยโรยแรงเหมือนเดินทางมาไกล ...เดินทางมาเก้าเดือนตั้งแต่เริ่มต้นชีวิต ...เดินทางออกมาจากครรภ์อันอบอุ่นและปลอดภัยของแม่ ...เดินทางออกมาสู่โลกอันกว้างใหญ่ ...เดินทางออกมาเพื่อเป็นของขวัญล้ำค่าให้แก่มนุษยชาติ ...เดินทางออกมาเพื่อเดินทางแห่งชีวิตต่อไป ...เดินทางออกมาเพื่อก้าวเดินสู่นิรันดร แม้ยังดูจะเปราะบาง ไร้กำลังวังชา ทว่า ตั้งแต่คลอดออกมาก็เริ่มสั่งการได้แล้ว สั่งหมอ สั่งพยาบาล สั่งคุณพ่อ สั่งคุณแม่... ให้ทำหน้าที่ตามบทบาท มิให้ผิดพลาด “เจ้านายผมนอนอยู่นั่นครับ” พ่อลูกอ่อนหันมาพูด “ทุกอย่างที่ทำกันมาเป็นของน้องนิวหมด ต่อไปนี้จะหลับจะนอนจะตื่น...เธอสั่งคนเดียว ถ้าเธอนอนไม่หลับ คนอื่นอย่าหวังได้หลับเด็ดขาด แต่ก็ยินดีทำทุกอย่างครับ...รอเธอมาสามปีกว่า เธอรู้จักเลือกเวลามาได้เหมาะซะด้วย เลือกมาตอนที่เราพร้อมหมดทุกอย่างแล้ว ทั้งบ้าน ทั้งรถ ทั้งอาชีพการงาน...เธอยอดจริงๆ” พ่อมือใหม่พูดด้วยความสุข ความสมหวัง... ยังไม่พอ ยังเที่ยวแต่งตั้งทุกคนที่เกี่ยวดอง ให้บางคนเป็นคุณปู่เป็นคุณย่า ให้บางคนเป็นคุณตาเป็นคุณยาย ให้บางคนเป็นคุณน้า เป็นคุณอา... แค่ชั่วเวลาข้ามคืน ข้ามวัน เป็นใครก็อดไม่ได้ที่จะหันมาถามตนเอง “เราแก่เร็วอย่างนี้เลยหรือนี่...” พร้อมกันนั้นก็ย้ำเตือนความสำนึกคนทุกระดับ ว่าพวกเขามีตัวตนแล้ว ว่าพวกเขาก็เป็นคนไทยเหมือนกัน ว่าพวกเขามีสิทธิและหน้าที่ตามกฎหมายบ้านเมืองเฉกเช่นทุกคน ว่าพวกเขาจะเป็นกำลังสำคัญของประเทศชาติในอนาคต ว่าพวกเขาพึงได้รับแต่สิ่งดีๆ เพื่อการเติบโตพัฒนาอย่างมีคุณภาพ... เห็นพวกเขานอนหลับในตู้อบอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวอย่างนั้นเถอะแต่พวกเขาแต่ละคนนั้นสำคัญและยิ่งใหญ่ เพราะแต่ละคนได้รับชีวิตมาจากพระเจ้า เพราะแต่ละคนมีพระเจ้าเป็นพระบิดา เพราะแต่ละคนนั้น พระเจ้าทรงรักยิ่งกว่ารักตัวพระองค์เอง...เสียอีก •