เป็นคุณพ่อคุณแม่สมัยนี้ยากก็จริง แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นไม่ได้ ถ้าจะมองเป็นปัญหา ก็ต้องหาทางเลี่ยง อย่างที่สามีภรรยาบางคนสรุป ทั้งๆ ที่ใจก็รัก เอ็นดูเด็ก เห็นลูกคนอื่น ก็อยากอุ้ม อยากหอม อยากกอด...อยากมีบ้าง แต่พอคิดบวกลบคูณหารแล้ว  ก็ต้องตัดใจ เพราะเป็นลูกชายก็ปัญหามากแล้ว สาอะไรกับมีลูกสาว  ในสภาพสังคมทุกวันนี้...ต้องคิดหนัก ถ้ามองในความเป็นพ่อเป็นแม่ ลูกก็คือความเต็มเปี่ยมแห่งรัก...ของสามีภรรยา ถ้าจะว่ากันแล้ว  ความรักหล่อหลอมทั้งสองให้เป็นหนึ่ง หนึ่งเดียวทั้งกาย  หนึ่งเดียวทั้งใจ กระทั่งกลับกลายเป็นคนหนึ่งคนเดียวกัน และเมื่อรักกลายเป็นหนึ่ง ก็ย่อมจะต้องการอีกรักเพื่อรองรับ ไม่เช่นนั้น ก็เหมือนกับตนรักตนเอง ลูกจึงเป็นอีกขั้วหนึ่งของความรักหนึ่งเดียวของพ่อแม่ ความรักที่ก่อให้เกิดศักยภาพ  ก่อให้เกิดพลังผลักดัน ให้ชีวิตแต่ละวันมีเป้าหมาย  มีแรงบันดาลใจ  มีความหมาย ลูกจึงเป็นรักของพ่อแม่ที่กลายเป็นเลือด เป็นเนื้อเป็นตัวเป็นตน พ่อเห็นและสัมผัสแม่ในลูก แม่สัมผัสและเห็นพ่อในลูก รักลูกก็คือรักแม่  รักพ่อก็คือรักลูก ลูกจึงเป็นรักที่ต่อเนื่องและไม่สิ้นสุดลงที่ตัวพ่อแม่ เช่นนี้รักของพ่อแม่จึงเป็นรักอันทรงฤทธิ์แห่งพระเจ้า ที่สร้างสรรค์  บันดาลบุคคลขึ้นมาจากความว่างเปล่า ต่อเนื่องผลงานของพระผู้สร้าง  ในศักดิ์ศรีและความยิ่งใหญ่ และนี่คือจุดได้เปรียบของคุณพ่อคุณแม่ เมื่อเทียบกับสิ่งอื่นที่พยายามชักจูง หล่อหลอมให้ลูกเป็นอื่น ไม่ว่าจะสื่อมวลชน  ไม่ว่าจะค่านิยม  ไม่ว่าจะแฟชั่น... เพราะความรักของพ่อแม่คือตัวหล่อหลอมบุคลิก นิสัยใจคอ...ของลูก ตั้งแต่ก่อนลูกจะปฏิสนธิด้วยซ้ำ ก็ตั้งแต่พ่อแม่เริ่มรักกันนั่นแหละ แล้วพ่อและแม่ก็กลับกลายเป็นส่วนหนึ่งของตัวลูก ทั้งในนิสัยใจคอ  ทั้งในบุคลิก  ทั้งในจิตวิญญาณ เป็นทั้งจุดเริ่มต้น  เป็นทั้งการซึมซับ  เป็นทั้งแบบอย่าง ที่จะอ้าง  ที่จะแก้ตัว...ทำไงได้  ลูกเกิดมาเป็นอย่างนี้ ผิดแผกจากพ่อ  แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับแม่... ก็คงฟังไม่ขึ้น  ไม่ถูกต้อง  ไม่รับผิดชอบ ที่จะพูดเหมือนถอดใจว่า เลี้ยงดูลูกได้แต่กาย แต่ใจลูกทำอะไรไม่ได้ ก็คงไม่เป็นธรรม  ไม่เป็นความจริง เพราะเป็นจิตใจพ่อแม่ที่ปั้นแต่งจิตใจลูก ตั้งแต่แรกเกิดนั่นแหละ ไม่ว่าจะด้วยนิสัยใจคอ คุณธรรม ความคิดอ่าน ทัศนะ คุณค่า... กระทั่งความเลื่อมใสศรัทธาของพ่อแม่ เพราะอย่างไรเสีย  สายใยธรรมชาติระหว่างพ่อแม่กับลูก เหนียวแน่นจนยากที่ใครอื่นจะตัดให้ขาดได้ ไม่ว่าเพื่อน  สื่อมวลชน  ค่านิยม  แฟชั่น... มีแต่พ่อแม่นั่นแหละที่ตัดมันให้ขาดลงได้ บ้างก็ตั้งแต่ไม่ตั้งใจให้ลูกเกิดมา บ้างก็ตั้งแต่ไม่ได้ลูกตามที่หวังไว้ บ้างก็ตั้งแต่ที่เห็นว่าอย่างอื่นมีค่ามากกว่าลูก... และเมื่อสายใยธรรมชาติขาดสะบั้นลง ความเป็นพ่อเป็นแม่เป็นลูก  ก็เหลือแค่กาย...อย่างเดียว แล้วก็เริ่มโทษกันไปโทษกันมา...พ่อแม่โทษลูก ลูกโทษพ่อแม่ อย่างนี้คงต้องเลือกแล้วแหละ  ว่าจะเป็นพ่อแม่แบบไหน •