ระยะทางแค่ 50 กิโลเมตร ดูไม่น่าจะไกล
ถ้าแล่นรถไปตามถนน
ในพื้นราบ
ก็แค่อึดใจ
แต่ในสภาพที่พบเห็นวันนั้น เวลา 3 ชั่วโมงก็ถือว่าเร็วมากแล้ว
เพราะเส้นทางสายนั้นคดเคี้ยวไปตามไหล่เขา
แล้วก็ข้ามยอดเขาลูกแล้วลูกเล่า สลับกับหุบเขา แคบและมีน้ำไหลผ่าน
เสียงรถกะบะขับเคลื่อนสี่ล้อกระหึ่มสะท้อนสันเขา ดังยาวไปถึงหุบห้วยด้านล่าง
พร้อมกับทิ้งฝุ่นเป็นทางยาวไปตามถนนคดเคี้ยว
สายอำเภออมก๋อย-หมู่บ้านนาเกียน
หากบนรถแต่ละคันมีแค่ผู้โดยสารก็ถือว่าโหดพอแล้วสำหรับคนที่ไม่เคยผ่านถนนสายนี้
แต่นี่ ทั้งคนทั้งเครื่องดนตรี ทั้งสิ่งของบริจาค
ไหนจะเบียดเสียด ไหนจะต้องหาที่ยึดตัวไม่ให้พลัดตกลงมา
จนแทบไม่ได้เพลิดเพลินกับธรรมชาติสองข้างทางด้วยซ้ำ
ทันทีที่เห็นบ้านหลังสองหลัง ใจก็แอบเริงร่าว่าน่าจะถึงแล้ว
หมู่บ้านแล้วหมู่บ้านเล่า เข็มชี้ระยะทางก็ยังไม่ขยับไปไหน
จนแทบจะสิ้นหวังแล้วนั่นแหละ บ้านนาเกียนจึงเริ่มปรากฏให้เห็นทีละหลังสองหลัง บนเนินคลุมด้วยต้นไม้น้อยใหญ่
บ้านไหม้หลังใหญ่ตั้งเรียงรายไปตามไหล่เนิน เว้นระยะพอไม่ให้รู้สึกอึดอัด
บนยอดเนินมีวัดไม้สองชั้นตั้งตระหง่านอยู่หน้ามีลานดินเอนกประสงค์
อีกด้านหนึ่งของลานดินเป็นบ้านพักใต้ถุนโปร่ง
ยังไม่ทันจะปัดฝุ่นแดงให้พ้นหัวพ้นตัว ชาวบ้านก็มาทักทายให้การต้อนรับ
แล้วก็กุลีกุจอช่วยกันขนของ
คนละไม้คนละมือ
จนทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้วก็ยังไม่ไปไหน
เพิ่งจะรู้ก็ตอนที่ล่ามอธิบายนั่นแหละว่าพวกเขารอเพื่อพาผู้มาเยือนไปพักตามบ้าน
แม้อากาศจะเย็นจนเกือบหนาวสั่น แต่ผู้มาเยือนไม่รอช้า หาที่อาบน้ำ
ตามมีตามเกิด
เพียงเพื่อให้เนื้อตัวสะอาด หน้าตาสดใสพอให้จำกันได้
เสียงเครื่องปั่นไฟดังกระหึ่ม ตามด้วยเสียงเครื่องดนตรีและเครื่องขยายเสียง
ผ้าพลาสติกผืนใหญ่ถูกนำมาปูลานดิน
ชาวบ้านกลุ่มหนึ่งง่วนกับการขุดดินปักเสาไม้ไผ่เพื่อทำแคร่วางของ ในขณะที่แม่บ้านยกหม้อข้าวหม้อกับจากบ้านมาวางเป็นแถวยาว
อาหารเมื้อค่ำ เคล้าเสียงเพลง
ระหว่างชาวบ้านและผู้มาเยือน
กลางแดดอ่อนๆเย็นวันนั้นยากจะลืมลง
แม้จะสื่อสารสายตรงกันไม่ได้ แต่ภาษาแห่งความเป็นพี่น้องบอกได้ชัดเจน
ชาวบ้านดีใจ ผู้มาเยือนอบอุ่นในมิตรไมตรี
และนั่นคือจุดเริ่มต้นแห่งความสนุกสนาน การร่วมพิธีกรรม และการแบ่งปัน
จนลืมความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าจากการเดินทาง
ลืมความแตกต่างในภาษาและวัฒนธรรม
ลืมอากาศอันหนาวเย็นยามค่ำคืน
และกว่าเสียงเฮฮา เสียงร้องเพลง เสียงดนตรี
จะจางหายไปในความเงียบวังเวงแห่งขุมเขา เวลาก็ล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่แล้ว
บรรยากาศของพิธีร่ำลาตอนสายวันนั้นมีความหลากหลายในอารมณ์
ดีใจที่มีผู้มาเยี่ยมเยือนและนำสิ่งของเครื่องใช้มาแบ่งปันให้
สุขใจที่มีโอกาสได้มาพบเห็นความเป็นอยู่แบบพอเพียงของเพื่อนพี่น้อง
ประทับใจในความมีน้ำใจของผู้มาเยือนและของเจ้าภาพ
ทึ่งในงานของคุณพ่อสาวกพระคริสตเจ้า
คอยให้การดูแลทั้งด้านความเป็นอยู่และจิตใจ
โดยไม่นำพาถึงระยะทางความลำบากของเส้นทางความปรวนแปรของดินฟ้าอากาศ
และผลที่ได้รับ
เลยที่เคยคิดว่าจะมาเพื่อให้ กลายเป็นมาเพื่อรับด้วย
โดยไม่รู้ตัว
เพราะนั่นคือธรรมชาติแห่งความรัก
มีทั้งให้และรับในกิจการอันเดียวกัน •
