ห้องอาหารโรงแรมอิมพีเรียล ควีนส์ ปาร์คดูเล็กลงไปถนัด เมื่อผู้คนหอบหิ้วถุงของขวัญ ใส่หมวกซานตาคลอส ทยอยกันเข้ามาเป็นครอบครัวเล็ก ครอบครัวใหญ่ เสียงทักทายสนิทสนมดังกลบเสียงเพลงคริสตมาสในบรรยากาศ ถึงอย่างไรเสียงหัวเราะ เสียงทักทาย ย่อมน่าฟังกว่าอยู่แล้ว สำหรับผู้มีความผูกพันกันทางญาติผู้ใหญ่ มิตรสหาย แม้อาหารหวานคาวหลากหลายชนิดดูน่ากินน่าลิ้มลองวางเรียงรายอยู่ แต่คนที่มาก็ยังใจจดใจจ่อกับการทักทายส่งความสุขกันเสียงขรม เหมือนตั้งใจมาพบปะทักทายถามทุกข์สุขกันเสียมากกว่า “เจ็ดปีแล้วที่ครอบครัวเราไม่ได้มาพบปะกันแบบนี้” เจ้าภาพกล่าวเปิดงานท้าวความสั้นๆ “ตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมามีเด็กเกิดมาเป็นสมาชิกใหม่ ที่เคยเป็นเด็กก็โตเป็นหนุ่มเป็นสาว ที่เคยเป็นหนุ่มสาวก็เริ่มมีแววอาวุโส เห็นแล้วเกือบจะจำกันไม่ได้ ไม่ไล่ญาติไล่วงศ์ตระกูลก็คงไม่รู้จัก เผลอๆ พบเห็นตามทางอาจจะไม่รู้ว่าเป็นญาติกันด้วยซ้ำ จึงได้ตัดสินใจจัดงานขึ้นใหม่ปีนี้...” ยังไม่ทันสิ้นคำ เด็กเล็กเด็กใหญ่ต่างถือกระดาษดินสอปากกาวิ่งกันทั่วห้อง ไล่เก็บข้อมูลใครก็ตามที่ยังไม่รู้จัก ที่ไม่คุ้นหน้า ซักถามเพื่อเก็บรายละเอียดถี่ยิบ ชื่อเสียเรียงนาม อายุอานาม ของชอบของโปรด เครื่องดนตรีที่ถนัด ประเภทเพลงที่ชอบ สีที่ชื่นชม ไม่เว้นแม้แต่แขกผู้ใหญ่ที่รับเชิญมาในงาน เหมือนอยากจะโยงเข้าเป็นญาติให้ได้ ไหนๆ ก็มาร่วมงานแล้ว... แขกโรงแรมที่กำลังชั่งใจกับรสชาติอาหารหลากหลาย อดไม่ได้ที่ชายตามองกิจกรรมที่ดูจะนอกบริบท ณ ที่แห่งนั้น บางคนถึงกับร่วมหัวเราะสนุกไปด้วย ก่อนที่จะกลับไปนั่งโต๊ะใกล้เคียง เอร็ดอร่อยกับรสชาติอาหารไทยฝรั่งญี่ปุ่นจีน ประสาสามีภรรยา ประสาพ่อแม่ลูก ประสาคนรู้จัก โดยไม่ได้ระแคะระคายแม้แต่น้อย ว่าที่กำลังสนุกสนานกันอยู่ข้างๆ นั้น เป็นคนในครอบครัวเดียวกันทั้งสิ้น... ในกระแสสังคมที่เน้นครอบครัวเล็ก มีพ่อ มีแม่ มีลูก...คนสองคน สถาบันครอบครัวดูจะเปราะบางขึ้นทุกวัน ที่คิดว่าครอบครัวเล็กจะคล่องตัวกว่า เหนียวแน่นกว่า ดูแลง่ายกว่า คงต้องเปลี่ยนมาคิดดูใหม่ ไม้ตอนปลูกลงดินขึ้นง่าย โตเร็ว ออกดอกออกผลงาม...ก็จริง แต่ความแข็งแกร่งคงทนยืนต้นคงสู้ไม้ที่ปลูกด้วยเมล็ดไม่ได้ เพราะรากฝอยรากแก้วชอนไปได้กว้างไกล ความหนักแน่นยืนนานแข็งแรงจึงต่างกันโดยสิ้นเชิง จึงไม่แปลกเมื่อพูดถึงต้นตระกูลวงศาคณาญาติ ต้องใช้ต้นไม้เป็นแผนผัง... โลกใบนี้กว้างใหญ่เกินไปที่จะอยู่ตัวคนเดียว ไหนจะโดดเดี่ยวหงอยเหงา ไหนจะอันตรายร้อยแปด โลกใบนี้เวิ้งว้างเกินไปที่จะอยู่เป็นครอบครัวเดี่ยว ไหนจะว้าเหว่ ไหนจะขาดที่มาที่ไป ไหนจะไร้ที่พึ่งพา หากไม่หมั่นฉลองรวมญาติให้มากกว่านี้ เด็กที่เกิดมาคงต้องเหงาและขาดความอบอุ่นกันอีกมาก •