ลูก take for granted กับพ่อแม่
แล้วก็ถือว่า พ่อแม่มีหน้าที่เลี้ยงดูและให้ทุกอย่าง
ก็พ่อแม่เองทำให้ลูกเกิดมา
ไม่ได้อยากหรือขอมาเกิด
ทำให้เกิดมาแล้วก็มีหน้าที่
เลี้ยงดู ให้การศึกษา ให้เงินใช้จ่าย
สิ่งพ่อแม่ให้ถือว่าเป็นหน้าที่
สิ่งที่พ่อแม่ไม่ให้ ถือว่าบกพร่องในหน้าที่
ไม่ให้รู้สึกว่าต้องมีหนี้บุญคุณต่อกัน
ลูกหลายคนยังทำเหมือนกับว่าพ่อแม่ต่างหากที่เป็นหนี้บุญคุณลูก
มีลูกให้ชื่นชม
ได้อุ้มได้เล่นได้หอมแก้ม
มีลูกให้ไม่เหงา
มีเสียงร้องเสียงหัวเราะเสียงเอะอะ
มีลูกไม่ให้รู้สึกโดดเดี่ยว
ไปไหนก็พาไปด้วยมีเพื่อนเล่น
มีลูกเพื่อให้รู้สึกมีความภาคภูมิใจได้เป็นพ่อคนแม่คน
มีลูกไว้ให้ความมั่นใจในยามแก่เฒ่า
มีคนเลี้ยงดู ได้ฝากผีฝากไข้
เพื่อน take for granted กับเพื่อน
ถ้าไม่มีฉัน คุณคงไร้เพื่อน
เพื่อนแทนที่จะเป็นของขวัญให้กันกลายเป็นเงื่อนไขต่อกัน
ยามเพื่อนช่วยเพื่อนก็เป็นแค่หน้าที่แห่งการเป็นเพื่อน
ยามเพื่อนมีน้ำใจต่อเพื่อน ก็ถือเป็นธรรมชาติของความเป็นเพื่อน
ยามเพื่อนเสียสละเพื่อเพื่อนก็ถือเป็นเรื่องที่ต้องทำอยู่แล้ว
คน take for granted คนด้วยกัน
เมื่อมีผลประโยชน์และเงินเป็นตัวแปร ทุกอย่างก็จบอยู่แค่นั้น
ลงจากรถโดยสาร เรือจ้าง รถไฟ เครื่องบิน
ก็จบกันแค่นั้น
ความสะดวกและความปลอดภัยที่ได้มา ก็จ๊าวกันไปกับเงินค่าโดยสารที่จ่าย
ถ้าจะมีอะไรต้องพูดต้องต่อเนื่อง ก็คงเป็นเรื่องการบ่น การตัดพ้อต่อทำนองว่า
จ่ายเงินไปเท่านี้ ไม่คุ้มค่าอย่างที่ควรได้
ซื้อจับจ่ายสิ่งของ ก็เช่นเดียวกัน
ธุรกิจคือสิ่งที่พึงให้เพื่อจะได้มาซึ่งสิ่งที่พึงได้
เมื่อคุ้มค่ากับราคาค่างวด ก็จบกันแค่นั้น
ไม่มีอะไรต่อกัน
จะคิดมากก็ตรงที่หวาดระแวงว่าคนขายจะเอาเปรียบ
เพราะนั่นคือวิถีของคนซื้อ
ตั้งสมมุติฐานไว้ก่อนว่าจะถูกโกง โก่งราคาค่างวด
เลยต้องหาทางต่อรองดึงราคาลงมาให้ต่ำสุด
จนคนขายสะดุ้ง
คล้ายกับใจคอจะไม่ยอมให้คนขายได้กำไรเพื่อไปต่อทุนบ้างเลย
เลยมองแค่ราคาของตัวสินค้า โดยไม่คำนึงไปถึงที่มาที่ไป
เวลาที่ต้องไปกว้านหาสินค้าราคาน้ำมันรถที่ต้องใช้ไปความเหน็ดเหนื่อยที่จะต้องสรรหา
ข้าวเปลือกก็คำนึงกันแค่น้ำหนัก ขนาดเม็ด ความชื้น
แล้วก็ให้ราคากันแค่นั้น
ไม่เคยมองย้อนไปถึงตอนหลังสู้ฟ้าหน้ามองดินการทดน้ำให้พอเหมาะการป้องกันโรคป้องกันแมลงหรือแม้กระทั่งปูนาที่ดูไร้พิษไร้ภัย
ไม่เคยเห็นหลังที่โก้งโค้งมือถือเคียวเกี่ยวข้าวทีละกำทีละกำ
ตากแดดตากลม
ไม่คิดถึงตอนนวดข้าว ลำบากเตรียมข้าวมีทีละกำพอเหมาะแล้วฟาด ฟาด ฟาด
ให้เม็ดหลุด ทีละเม็ด
ที่สุดก็ take for granted กับพระเจ้า
ถือว่าพระองค์ต้องใจดีมีเมตตา จะทำอะไรพระองค์ก็คงเข้าใจและให้อภัยอย่างไม่ต้องสงสัย
จะสวดขออะไรพระองค์ก็ต้องให้อยู่แล้ว เพราะทรงเอ็นดูปราณี
หลายครั้งหลายคราก็ไม่ต้องขอบคุณ เพราะไม่ได้สวดขอ
เออ
ถ้าสวดขอแล้วได้ก็ยังพอจะขอบอกขอบใจกันบ้าง
แต่นี่ไม่ได้ขอด้วยซ้ำ ก็ยังไม่เห็นต้องขัดสนอะไร
ก็เลยไม่เคยมีคำว่า ขอขอบคุณพระเป็นเจ้า
และนี่คือหลายอย่างที่สะท้อนให้เห็นว่าคนทุกวันนี้รู้จักคำว่าบุญคุณน้อยลงไปเรื่อยๆ
ก็มองทุกอย่างจากมุมมอง take for granted นั่นเอง •
