จนป่านนี้แล้ว ยังไม่ทราบว่าเรื่องมันลงเอยอย่างไร
       แต่ก็เป็นเหตุการณ์น่าติดตาม…ไม่ต่างกับนิยาย
        คงจะเป็นความทุกข์ เจ็บปวดรวดร้าวสำหรับผู้เป็นแม่เมื่อต้องสูญเสียลูกน้อยไป
       ถ้าหากตายไปก็ยังคงพอทำเนา
       ถึงจะต้องเศร้าระทมกับการพลัดพราก…แต่อย่างน้อยก็รู้ว่าไปดี
       หมดทุกข์ หมดทรมาน หมดเจ็บปวด หมดหนาว หมดร้อน หมดหิว หมดกระหาย…
       แต่นี่ลูกหายไปอย่างไร้ร่องรอย…  ไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไร
       ความกังวนทำให้อดไม่ได้ที่คิดเรื่องร้ายไว้ก่อน
       เที่ยวออกตระเวนหาที่โน่นที่นี่…ตามการคาดคะเน
       เด็กแค่สี่ขวบจะไปได้ไกลแค่ไหน…นอกจากจะมีคนพาไป
       และใครล่ะที่จะพาไป โดยไม่บอกเล่าเก้าสิบ นอกจากคนคิดร้าย
       วันคืนล่วงผ่านไป ในขณะที่ใจร้อนเร่าเฝ้าวิตกกังวน…จนสิ้นหวัง
       เหลือแต่ส่งบุญส่งกุศลไปให้…ไม่ว่าลูกจะอยู่ที่ใด ในสภาพไหน
       จนกระทั่งเย็นวันนั้น
       เลิกงานแล้วกำลังจะเดินเข้าบ้านพัก ภาพที่เธอเห็นริมทางเดินทำให้เธอชะงัก
       เด็กหญิงเนื้อตัวมอมแมมร่างซูบซีดผ่ายผอม…น่าเวทนานั่งแบมือขอทาน
       ด้วยความสงสารจับใจ เธอควักเหรียญสิบบาทยื่นให้
       สายตาอิดโรยเงยขึ้นมาสบตาเธออยู่เพียงชั่วครู่ ปากเผยอส่งเสียงแหบแห้งเรียก “แม่”
       เธอยื่นเงินให้อีกครั้ง สายตาที่จ้องมองลึกเข้าข้างในทำให้ใจเธอสั่น
       ความรู้สึกบางอย่างทำให้หัวใจเธอตีบตันอย่างบอกไม่ถูก
       และแล้วในแววตาสร้อยเศร้าน้อยๆนั้นเธอพบอะไรบางอย่าง
       เหมือนกับพบเห็นสิ่งที่มองหามานานแสนนาน เหมือนกับได้สิ่งที่หายไปคืนมาอย่างไม่คิดไม่ฝัน

        เหมือนกับเห็นสิ่งที่เคยเห็นและไม่ได้เห็นมาชั่วชีวิต

       เหมือนกับสัมผัสสิ่งที่ตายไปแล้วฟื้นคืนชีพมาใหม่
        แค่นั้นเอง เธอก็ตะโกนเรียก “ลูก”… คำที่เธอได้แต่พร่ำหาในใจมานาน
       กระนั้นก็ดี เรื่องราวที่ดูเหมือนจะจบด้วยความสุขความยินดี ยังไม่สามารถลงเอยได้ง่ายๆ
อีกนานแค่ไหน  ผมคงได้แต่ส่งใจไปช่วย

      แต่ที่แน่ๆ คือ มันทำให้ผมเกิดความตระหนักมากขึ้นกับสิ่งที่เคยเชื่อถือ

       มันเป็นการตอกย้ำว่า ในท่าทีแห่งความรัก ความเมตตา ความสงสาร…เราพบความสัมพันธ์อันล้ำลึกที่คิดไม่ถึง
       ทุกครั้งที่สบตาใครด้วยความเป็นมิตรเราพบความเป็นเพื่อน
       ทุกครั้งที่หยิบยื่นความช่วยเหลือใครด้วยไมตรีเราพบความเป็นพี่เป็นน้อง
       ทุกครั้งที่สงสารใครเราพบกับความเป็นญาติ
       ทุกครั้งที่เมตตาใครเราพบกับความเป็นพ่อแม่ปู่ย่าตายายญาติผู้ใหญ่
        ทุกครั้งที่รักใครก็ตาม เราพบพระเยซูเจ้า
       “ทุกสิ่งที่ท่านทำต่อคนใดคนหนึ่ง…ท่านทำต่อเราเอง” (มธ 25,40)
       แม่พบลูกที่หายไปในท่าทีแห่งความเมตตาสงสาร
       ขณะหยิบยื่นเงินเพื่อช่วยเหลือนั่นเอง สายตาแม่พบกับสายตาลูก
       ใครคิดบ้างว่า ในวันหนึ่งๆ เราท่านสามารถพบพ่อแม่ พี่น้อง ปู่ย่าตายาย…พบพระเยซูเจ้า
ในท่าทีเดียวกัน •