“ถึงที่สุดแล้ว.. . เราคงต้องเป็นเพื่อนกัน...” เสียงเขาออกจะสั่นเครือตามด้วยถอนหายใจลึก ช่างต่างไปจากที่เคยคุ้นเคยกันมาหลายปี จากแววตาสดใสใบหน้ามากด้วยบารมี กลายเป็นเซื่องซึมแฝงไว้ซึ่งความเศร้าลึก พูดไปเช็ดน้ำตาไปอย่างสุดกลั้นแม้จะพยายามอย่างหนัก “...เธอยืนกรานจะขอหย่าให้ได้ทั้งที่แต่งงานกันมายี่สิบปี” เสียงชะงักกลางคันจากความพยายามกล้ำกลืนสิ่งที่อยากระบายออก ไม่ต่างกับเด็กต้องออกแรงฝืนใจกลืนยาขมตามคำสั่งหมอ “การพูดจาน้อยลงและทุกครั้งจะพูดกันมีแต่เรียกร้องให้หย่า...” อาการส่ายหน้าบ่งบอกความรู้สึกขมขื่นไม่อยากเชื่อ “มีแค่เหตุผลเดียว...เราเข้ากันไม่ได้” เป็นใครก็ต้องรู้สึกเหมือนกันหลังจากอยู่กันมายี่สิบปี ยี่สิบปีที่รักกันมาสร้างครอบครัวสร้างฐานะสร้างความมั่นคง                   ยิ่งไปกว่านั้นมีลูกสองคนที่เป็นโซ่ทองผูกรักกันมาขนาดนี้ แล้วจู่ ๆ ก็พูดว่าเราเข้ากันไม่ได้เราอยู่ด้วยกันต่อไปไม่ได้แล้ว “ผมเองพอทำใจได้แม้จะยากแสนยากแต่สงสารลูก...” บ่งบอกชัดเจนสัญชาตญาณแห่งการเป็นพ่อคน ความรักพ่อความรักแม่หลอมหล่อลูกแต่ละคนขึ้นมา ยังไม่พอต้องคอยหล่อเลี้ยงเติมเต็มให้ชีวิตลูกแต่ละคน แล้วอยู่ ๆ ความรักนั้นมีอันต้องจบสิ้นลงกลางคัน ไม่ต่างกับย้ายต้นไม้ในช่วงกำลังงอกงามลงรากให้มั่นคง อย่างไร ๆ ก็ต้องรับผลกระทบจนต้องชะงักงันไปนาน การเติบโตก็ไม่เป็นธรรมชาติเสี่ยงต้องแคะแกรนอย่างไรอย่างนั้น ถึงอย่างไรก็ยังเป็นแค่ต้นไม้แต่นี่คนเป็น ๆ ... “แม้บอกว่าเรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน...ก็คงเป็นไปได้ยาก” เขากลับมายืนกรานเหตุผลที่รับข้อเสนอไม่ได้ เป็นคำพูด “ต่อไปนี้เราเลิกรักกัน”  ให้ฟังแล้วดูดี แต่ในความเป็นจริงแล้วเป็นตามนั้นได้ยาก สองคนที่เป็นเพื่อนกันแล้วเปลี่ยนเป็นรักกันย่อมเป็นไปได้ แต่สองคนที่เคยรักกันแล้วเปลี่ยนเป็นเพื่อนกันนั้นยาก ไม่ต่างกับการฝืนวิ่งรถสวนทางวันเวย์ เพราะโดยธรรมชาติเส้นทางแห่งความรู้สึกด้านความรัก มักจะเริ่มจากรู้จักชื่นชมชื่นชอบเป็นเพื่อนแล้วจึงรักกัน แต่จากรักย้อนรอยลงมาเป็นแค่คนรู้จักจึงไม่ต่างย้อนศร ยิ่งคิดจากมุมมองลูกที่เคยเรียกสองคนเป็นพ่อเป็นแม่ อยู่ๆก็ต้องเรียกตนเองเป็นลูกของชายหญิงที่เป็นแค่เพื่อนกัน แม้แต่คนเป็นพ่อเป็นแม่คงวางตัวได้ยากไม่น้อย เป็นพ่อเป็นแม่ของลูกแต่เป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น จะต้องตัดสินอนาคตลูกจะออกความคิดเห็นเรื่องลูกที “นี่เพื่อน เราจะวางแผนอย่างไรให้ลูกเราดี...”... ความเป็นพ่อเป็นแม่ไม่สิ้นสุดลงเมื่อลูกโตแล้ว “หน้าที่” ของพ่อแม่อาจจะใช่แต่ “บทบาท” ของพ่อแม่ไม่ เพราะบทบาทของพ่อแม่ต้องมีต่อไปตราบใดที่ลูกยังเป็นลูก ถึงจะโตแค่ไหนถึงจะอายุมากเท่าไรลูกยังเป็นลูกพ่อลูกแม่ แค่สองคนมาตกลงกันเองว่าจะเปลี่ยนมาเป็นแค่เพื่อนกัน ก็คงไม่ยุติธรรมสำหรับลูกที่ไม่มีส่วนรู้เห็นเป็นเหตุ แค่แจ้งให้ลูกรู้ถึงปัญหาถึงทางออกที่วางแผนไว้ ก็คงไม่ชอบธรรมสำหรับลูกที่ไม่มีโอกาสแสดงความคิดเห็น หรือจะถือว่าตอนจะให้ลูกเกิดมาไม่เคยต้องถามความสมัครใจลูก ตอนจะเลิกเป็นพ่อเป็นแม่คงไม่ต้องถามลูกมั้ง...ยุติธรรมแล้วหรือ •