ผมเป็นคนชอบการ์ตูนมาแต่ไหนแต่ไร   จนใครหลายคนทายทักว่า   โตป่านนี้แล้วยังชอบการ์ตูน บางคนมองผมด้วยสายตาฉงนระคนสงสัย อีกบางคนไม่ยอมเชื่อ จนต้องถามซ้ำแล้วซ้ำอีก
       ก็ผมชอบของผมนี่นา แต่ใช่ว่าจะชอบแบบพร่ำเพรื่อ
       อย่างการ์ตูนวันอาทิตย์ของหนังสือพิมพ์บางกอกโพสต์วันที่ 9 มกราคม ที่ผ่านมาเป็นต้นAndy Capp  กำลังยืนมองรถเก๋งคันหนึ่งที่ผ่านไป  ถอนหายใจยาว  แล้วพูดเปรยขึ้นมาด้วยความอิจฉาว่า   “เจ้าของไม่มีอะไรต้องกังวลเลยนะ มีรถหรูขับ มีเงินเต็มกระเป๋า แถมเป็นอิสระจะไปไหนมาไหนได้ดังนก...”
       ภรรยาก็โต้ว่า    “คุณน่าจะตัดสินใจให้มันเด็ดขาดสักที ก็วันก่อนคุณยืนยันว่า คุณไม่ชอบเป็นโสดนี่นา...”
       “ใช่” เขาพูด “ฉันไม่ยอมเป็นโสดแน่ เพียงแต่...อยากดำเนินชีวิตเหมือนคนโสดต่างหาก”
       การ์ตูนประเภทนี้ต่างหากที่ผมชอบ     เพราะมันสะท้อนแง่มองชีวิตได้แยบคาย    และประทุความคิดอ่าน

       ปัญหาหลายอย่าง ที่สังคมทุกวันนี้กำลังเผชิญอยู่  เกิดจากคำพูดของ Andy Capp นี่แหละ
       คนที่แต่งงาน มีพันธะและความรับผิดชอบแล้ว   แต่ยังอยากจะมีชีวิตเหมือนคนโสด...เที่ยวทอดสะพานให้คนนั้นที คนโน้นที พร้อมบ่งบอกเป็นนัยว่ายังอิสระ ไม่มีห่วงแขวนคอ
       บ้านเล็กบ้านน้อยก็ตามมา  จนแบ่งเวลาให้ไม่ถูก  พอเรื่องแดงขึ้นมาถ้าไม่บ้านแตกสาแหรกขาด ก็ต้องมีคนทำใจด้วยความขมขื่นและฟกช้ำ
       บางคนยังไม่แต่งงาน     แต่ก็อยากจะดำเนินชีวิตร่วมโรงร่วมหอเหมือนแต่งกันแล้ว...เอาแต่สนุกกับรสเพศโดยไม่อยากรับผิดชอบ พอเกิดความผิดพลาด ก็ร่วมกันขจัดความรับผิดชอบไป อย่างไม่คิดเสียดายหรือเห็นคุณค่าชีวิตน้อยๆ
       บางคนยังเรียนไม่จบ  แต่ก็อยากจะทำตัวเหมือนกับว่าจบการศึกษาแล้ว...บ้างเลิกเรียนแล้วก็ควงกันไปเที่ยวห้าง ดูหนัง  บ้างก็ควงกันเที่ยวเตร่แทนไปเรียน   บ้างทำตัวล้ำเส้นจนคนที่แต่งงานมีเหย้ามีเรือนเห็นแล้วยังต้องเบือนหน้าหนีด้วยความละอายแทน
       บางคนฐานะยากจน  แต่ก็อยากมีชีวิตแบบคนมั่งมี...ทำเงินได้เท่าไร  ก็เอาทุ่มใช้ทุ่มจ่ายเบ่งรัศมี  จนชักหน้าไม่ถึงหลังก็ยังไม่ยอมเข็ด  พอเงินขาดมือก็ต้องรีบกู้รีบยืมกลัวจะเสียภาพพจน์ ถึงวันเงินเดือนเงินค่าแรงออกก็รับเงินมือขวาส่งต่อให้เจ้าหนี้ด้วยมือซ้าย     บ้างอยากมีเงินใช้คล่องก็เที่ยวปล้นเที่ยวจี้ ลักเล็กขโมยน้อย  บ้างอยากได้เงินง่ายๆ ก็พร้อมจะขายจะแลกแม้กระทั่งเนื้อตัวอย่างไม่คิดละอายใจ
       บางคนขี้ริ้วขี้เหร่ แต่อยากจะมีชีวิตแบบคนหล่อคนงาม...มีเงินหน่อยก็มาทุ่มให้กับเรื่องเสริมสวย ราวกับว่าความสวยความงามซื้อหากันได้ด้วยเงินทอง เที่ยวเข้าคลีนิคนี้ออกคลีนิคนั้น เพื่อเสริม เพื่อต่อ  เพื่อตัด  เพื่อแต่ง   จนแทบจะไม่เหลือชิ้นส่วนเดิมไว้ให้จดจำ   ลูกหลานจะมีจะกินอย่างไรไม่เหลียวแล... และอื่นๆ อีกมาก มากเท่าๆ กับปัญหาที่ต้องเผชิญกันอยู่นี่แหละ
        คราวนี้คงเห็นแล้วสิ ว่าทำไมผมจึงชอบการ์ตูนนัก •