เทศกาลต่าง ๆ ผ่านพ้นไปทีละอย่าง
พร้อมกับความสุขสนุกสนานที่มาและไป
ทิ้งให้เหลือความทรงจำและความหวัง
คิดถึงสิ่งที่เคยทำให้เป็นสุข
ตั้งแต่ออกเดินทาง การพบปะ การเที่ยว การกิน การดื่ม...
อดคิดเสียดายไม่ได้ว่าเวลาช่างผ่านไปรวดเร็ว
และพร้อมกับเวลาอะไร ๆ ก็ผ่านไปด้วย
บ้างก็กลับมาเหน็ดเหนื่อยมากกว่าตอนไป
ทั้ง ๆ ที่ตั้งใจจะไปพักผ่อน
ไม่น้อยที่เกิดความรู้สึกโหวงเหวง
เมื่อต้องกลับมาอยู่กับตัวของตน
หลังจากที่มีคนรายล้อมสนุกเฮฮาด้วยกัน
แต่ถึงอย่างไรก็ยังมีความหวัง
...เทศกาลต่อไป วันหยุดหน้า...
อย่างน้อยก็ยังมีอะไรให้หวังและรอคอย
และให้เรี่ยวแรงแก่ชีวิตประจำวัน
ถึงจะสนุกให้สุด ๆ ยาว ๆ ไม่ได้
แต่ก็ยังมีที่เที่ยว ที่กิน ที่ดื่ม...
สนุกได้กับช่วงเวลาที่เจียดไว้หลังเลิกงาน
ถือเป็นการให้รางวัลตนเองไปในตัว
ทว่า เมื่อเลิกสนุกแล้วก็อดไม่ได้อีกนั่นแหละ
ที่จะรู้สึกเหมือนกับตอนกลับจากเทศกาลและวันหยุด
...ความทรงจำและความหวัง...
กลายเป็นเดี๋ยวสุขเดี๋ยวทุกข์...สลับกันไป
ทั้ง ๆ ที่ใจเรียกหาความสุขที่คงทน ต่อเนื่อง
ยามสุขสนุกสนานก็เลยไม่เต็มที่
เพราะกังวนว่าไม่เร็วก็ช้าก็จะต้องจบลง
แล้วก็ต้องรีบคิด รีบวางแผน...เพื่อให้สุขสนุกสนานต่อไป
และนี่คือชีวิตของหลาย ๆ คน
ที่ไล่ล่าหาความสุขสนุกสนาน
งานการทำไปก็เพื่อแลกเปลี่ยนกับสิ่งเหล่านี้
เงินทองที่เก็บสะสมก็เพื่อเทศกาลและวันหยุดครั้งต่อไป
ดีไม่ดีก็กินอยู่พอให้รอดชีวิตไปวันหนึ่ง ๆ
เก็บเงินไว้ใช้เติบในช่วงนั้น...สำหรับตน สำหรับญาติพี่น้อง สำหรับเพื่อนฝูง
แล้วก็คิดว่าเงินคือตัวบันดาลความสุข
คิดว่าเงินซื้อได้ทุกอย่าง...แม้กระทั่งความสุข
หาคิดไม่ว่า อย่างมากเงินก็แค่เติมแต่งความสุขให้
เพราะความสุขแท้ไม่อยู่ที่การกินการดื่ม
เพราะความสุขแท้ไม่อยู่ที่การเที่ยว
เพราะความสุขแท้ไม่อยู่ที่การมีสิ่งของเงินทอง
ทว่าความสุขแท้อยู่ในการ เป็นสุข
เพราะใจมนุษย์นั้นมีแต่เป็นได้อย่างเดียว
จะสุขจะทุกข์ก็อยู่ที่ใจเป็น
ถึงจะรายล้อมด้วยทุกสิ่งที่อยากมีอยากได้
แต่ใจไม่เป็นสุข ทุกอย่างก็ดูไร้ค่า
ถึงจะขัดสน มีก็แค่พอกินพอใช้สอย
แต่ใจเป็นสุข ก็เหมือนมีพร้อมทุกอย่าง
ในเมื่อคิดเพียงจะมีสุข
จึงต้องวิ่งไล่ล่า ไขว่คว้าทุกอย่าง
คิดว่าได้มาแล้วจะทำให้มีความสุข
ทั้ง ๆ ที่ความสุขนั้นอยู่ภายในแห่งตน
แต่ก็เอาแต่จะออกนอกบ้าน (ใจ) เพื่อตามหามัน
ไม่ต่างกับเด็ก ๆ ไล่ล่าผีเสื้อ
ยิ่งวิ่งตาม ผีเสื้อก็ยิ่งจะบินหนีไปไกล
แต่พอนั่งนิ่งๆ ผีเสื้อก็จะบินมาหา เกาะหัว เกาะไหล่
ฉันใดก็ฉันนั้น
อยู่นิ่งสงบกับตัวกับใจตนเมื่อไร
ความสุขก็จะเกิดขึ้น จนรู้สึกเป็นสุขอย่างคิดไม่ถึง •