พยายามกันทุกวิธีการ ก็ยังไม่เป็นผล
แทนที่จะลดลง ยิ่งวันก็ยิ่งจะมากขึ้น
จนหลายฝ่ายต้องหวั่นวิตก
แล้วต้องถามกันว่า ทำไมวัยรุ่นเราจึงรุนแรงกันได้ขนาดนี้
นอกจากจะยกพวกตีรันฟันแทงกันแล้ว
ยังทำให้ผู้อื่นต้องเดือดร้อนไปด้วย
แค่การได้ยินได้เห็นวัยรุ่นไล่ตีกัน
ก็อดรู้สึกรันทดกับอนาคตของชาติมากพอแล้ว
นี่ยังต้องมาหวาดผวากับลูกหลง
ทั้งๆที่ไม่ได้เกี่ยวข้องด้วยแม้แต่น้อยนิด
แค่เห็นเด็กและวัยรุ่นถืออาวุธ
มันก็ดูขัดแย้งกับวัยอันสดใสอย่างน่าอนาถ
ยิ่งมองไปที่สีหน้าท่าทีบอกความโหดเหี้ยม
ไม่เข้ากับใบหน้าอ่อนวัย  นวลใส เกลี้ยงเกลา
ก็ยิ่งนึกเสียดายวัยที่น่าจะสนุกสนาน ไร้ห่วง ไร้กังวน...เสียจริงๆ
ในยุคนี้ที่มีทุกอย่างเพียบพร้อม
ตั้งแต่อาหารการกิน เครื่องเล่น เครื่องมือสื่อสาร...
ซึ่งน่าจะช่วยให้เด็กและวัยรุ่นเพลิดเพลินกับมัน
แต่พวกกลับมองหาความตื่นเต้นในความรุนแรงนอกลู่นอกทาง
เหมือนกับว่าชีวิตพวกเขายังขาดบางอย่าง
จนต้องหาทางถมให้มันเต็ม...จนได้
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องความรุนแรง เรื่องเพศ เรื่องสิ่งเสพติด...
จนหลายหน่วยงานต้องออกมาหาทางแก้ไข
พร้อมกับโทษสื่อมวลชน โทษอินเตอร์เนต โทษสถานบันเทิง...
ไม่ได้มองถึงประเด็นที่เป็นสาเหตุหลักของปัญหาเหล่านี้
กล่าวคือ ความผูกพันของพ่อแม่-ลูกมีน้อยลงทุกวัน
โดยเฉพาะในยุคแห่งบริโภคนิยม
ที่พ่อแม่ต้องทุ่มเทกับการทำมาหากินให้มากกว่าพอเพียง
จนแทบไม่มีเวลาอยู่ใกล้ชิดลูก
เลยต้องเปลี่ยนสายใยรักและผูกพัน เป็นตัวเงินและสิ่งของแทน
รักลูกด้วยการให้มากกว่าการเป็นพ่อเป็นแม่
เยื่อใยก็มีอันต้องลดลง ตามอัตราส่วน
พร้อมๆ กับความเกรงใจพ่อแม่ก็น้อยตามลงไปด้วย
ทำอะไรก็ไม่ต้องคิดว่าพ่อแม่จะเสียใจ ผิดหวัง เสียดาย
อุตส่าห์เลี้ยงดู ทะนุถนอมมาแต่อ้อนแต่ออก
เมื่อไม่ต้องเกรงใจพ่อแม่ผู้บังเกิดเกล้า
ก็ไม่คิดเกรงใจพ่อแม่คนอื่น
ลูกเขาทั้งคน ทั้งรัก ทั้งหวงแหน ทั้งห่วงใย
ต้องมีอันเป็นไป เพียงเพราะไม่ถูกชะตา ไม่ตรงราศี
เมื่อไม่เกรงใจ ความกตัญญูก็ถูกมองเป็นสิทธิ
พ่อแม่มีหน้าที่เลี้ยงดูและจัดหาทุกสิ่งเพื่อลูก
ไม่ต่างกับพระเดชพระคุณ
โดยไม่คิดว่าลูกต้องมีหน้าที่อะไรต่อพ่อแม่บ้าง
จะทำอะไรทีต้องมีการต่อรอง
ตั้งแต่การล่าเรียน ทำการบ้าน ไปจนถึงการทำตัวไม่ให้เป็นปัญหา...
แล้วก็สรุปง่ายๆว่า เมื่อพ่อแม่ไม่ทำหน้าที่ ลูกก็ไม่ทำบ้างจะเป็นไรไป
ในเมื่อพ่อแม่ไม่เคยให้เวลา ก็แสดงว่าลูกมีความสำคัญน้อย
น้อยกว่าธุรกิจการงาน น้อยกว่าสิ่งอื่นที่พ่อแม่สนใจ...
มันจึงยากที่จะเข้าใจความรักความหวังดีของพ่อแม่
โดยเฉพาะในวัยที่อารมณ์เสียงดังว่าเหตุผล
ในยุคที่แม้พ่อแม่จะคลุกคลีกับลูกก็ยังมีปัญหาได้
พ่อแม่คงต้องสำเหนียกกันให้มาก
สร้างความผูกพัน สร้างเยื่อใย ให้ความรัก ความใกล้ชิด
ลูกจะได้มีความกตัญญู ความรัก ความเกรงใจ ความเสียดาย...
จะทำอะไรนอกลู่นอกทางก็คงต้องคิดหนัก •