ปราบอย่างไรก็ไม่มีหมด
จับกุมแทบทุกวัน แต่ยิ่งจับก็ยิ่งมี
คนผลิตมีแต่เพิ่ม คนบริโภคก็ติดงอมแงม
ซื้อหาง่ายดายไม่ต่างกับซื้อลูกกวาด
มีจำหน่ายถึงตามสี่แยกถนน
มันเป็นธุรกิจที่เติบโตอย่างรวดเร็ว
เพราะผู้บริโภคกลายเป็นผู้จำหน่ายเสียเอง
ต้นทุนไม่กี่ตางค์ แต่กำไรมหาศาล
แม้จะเสี่ยงต้องถูกจำถูกปรับ แต่ผลที่ให้เกินคุ้ม
และถึงภาครัฐจะมีมาตรการเด็ดขาดและหนัก แต่ก็เป็นแค่เสือกระดาษ
ประกาศโทษประหาร
แต่จับทีเป็นล้านๆ เม็ดก็ยังยังพ้นโทษลอยนวล
สมัยก่อนยึดของกลางยาเสพย์ติดชนิดอื่นๆ มีการทำลายจนสิ้นซาก
ทั้งยา ทั้งเครื่องผลิต
เผากันให้เห็นจะจะต่อหน้าพยานและสื่อมวลชน
แต่ทุกวันนี้มีแค่เป็นข่าวจับกุม ยึดของกลาง
ยาบ้าสามล้าน สี่ล้านเม็ด พร้อมกับเครื่องมือผลิตทันสมัย
กลับไม่มีข่าวการทำลาย ไม่ว่ายา หรือเครื่องผลิต
จนหลายคนอดสงสัยไม่ได้ว่ายาบ้าที่ยึดมาได้หายไปไหนหมด
หรือจะมีการนำมา "รีไซเคิล"
สร้างผลประโยชน์ สร้างผลกำไรกันจนเกินคุ้ม
ถือว่าหน้าที่ก็ได้ทำ ผลงานก็ปรากฏ ผลพลอยได้ก็เป็นกอบเป็นกำ
โดยไม่มีการคำนึงถึงความผิดความถูก หรือผลร้ายที่ก่อให้เกิดอย่างไม่มีวันจบสิ้น
ฝ่ายหนึ่งอยู่ดีมีสุข ร่ำรวย
โดยไม่ต้องออกเรี่ยวออกแรง
อีกฝ่ายหนึ่งมีแต่หายนะ เป็นทาสงอมแงม ตายผ่อนส่ง
นี่คือความสุข (ของบางคน) บนความทุกข์และความตาย (ของคนจำนวนมาก)
ทำอย่างไรได้ ทุกอย่างที่มีเม็ดเงินเข้ามาเกี่ยวข้องมีแต่ "ได้" กับ "เสีย"
ความดี ความชั่ว ความถูกต้อง ความผิด
จึงเปลี่ยนมาตั้งอยู่บนมาตรฐานของคำว่า "ได้" หรือ "เสีย" นี่แหละ
อะไรก็ได้ที่ทำให้ "ได้" ถือว่าดี ถือว่าถูกต้อง
อะไรก็ตามที่ทำให้ "เสีย" ถือว่าชั่ว ถือว่าผิด
ศีลธรรมพลอยต้องเหลือเพียงมิติเดียว
ฉัน "ได้" ใครจะ "เสีย" ไม่สนใจ
และถ้าฉันต้อง "เสีย" ก็ไม่มีใครต้อง "ได้"
ทั้งๆที่โดยหลักแล้ว "ได้" กับ "เสีย" เป็นเหรียญเดียวกันแต่มีสองด้าน
ทุกครั้งที่มีใคร "ได้" ก็มีบางคน "เสีย"
ทุกครั้งที่ "ได้" อย่างหนึ่ง ก็ต้อง "เสีย" อย่างหนึ่ง
บางครั้งต้อง "เสีย" บางอย่าง เพื่อจะ "ได้" มาอย่างหนึ่ง
แต่พอคิดจะเอา "ได้" อย่างเดียว ก็ไม่ต่างกับพยายามจะมีเหรียญเพียงด้านเดียว
ปราบปรามจำต้องมีการทำลาย ถอนราก ถอนโคน
จึงจะสำเร็จ
แต่หากทำ เหมือนไม่อยากทำ หรือทำไปเสียดายไป
ก็อย่าหวังผล
อย่าว่าแต่เรื่องของยาเสพย์ติดเลย
แม้แต่เรื่องที่อยากจะปราบในตัว ก็คงไม่พ้นมาตรการเดียวกัน
อยากจะเลิกนิสัยไม่ดี แต่ก็อดเสียดายไม่ได้
อยากจะเป็นคนดีเสียที แต่ก็อดอาลัยอาวรณ์กับความเลวร้ายไม่ได้
อยากจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่ก็อดหันมองดูบางอย่างในชีวิตเก่าที่ยังติดใจอยู่ไม่ได้
อยากจะใจกว้าง แต่ก็ยังอดสงสารตัวเองไม่ได้
อยากจะรักให้หมดหัวใจ แต่ก็ยังอดเข้าข้างตนเองไม่ได้
แล้วก็นำกลับมา "รีไซเคิล" ใหม่
จนแล้วจนรอด
ปราบอย่างนี้ กี่ปีกี่ปีก็ไม่มีวันหมด •
