เด็กน้อยคนหนึ่ง ยืนอยู่ที่มุมถนน
เนื้อตัวสกปรกปกปิดด้วยเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง หน้าตามอมแมมแววตาเศร้าระคนหวาดกลัว
ร่างกายผ่ายผอมพิงกำแพงมุมตึก มือน้อยๆ ยื่นขันพลาสติกเก่าๆไปข้างหน้า ปากขมุบขมิบ
คนผ่านไปชะงักเล็กน้อย ก่อนที่จะเอี้ยวตัวหลบให้ห่างออกมา ราวกับหลบอะไรที่น่ารังเกียจขยะแขยง
มันเป็นภาพชวนให้หดหู่ใจเป็นที่สุด เกินกว่าที่ฉันจะก้าวเดินต่อไปได้
ฉันหยุดยืนไม่ห่างจากที่นั่น และมองเงียบๆ ขณะที่หัวใจรู้สึกร้าวรานอย่างบอกไม่ถูก
จนฉันทนไม่ได้ที่จะโพล่งขึ้นมาในใจ ข้าแต่พระเจ้า พระองค์ทรงเป็นบิดาของมนุษย์ทุกคน แต่ทำไมเด็กน้อยคนนั้น...โปรดทำอะไรสักอย่างเถิดพระเจ้าข้า ก็ทำแล้วไง มีเสียงดังขึ้นในใจฉันชัดถ้อยชัดคำ สร้างเธอขึ้นมา
มันง่ายที่จะเป็นความทุกข์ยาก ความอยุติธรรม การเอารัดเอาเปรียบ ความด้อยในสังคม...แล้วเที่ยวโยนความผิดและปัดความรับผิดชอบไปให้คนโน้นคนนี้
แม้กระทั่งพระเจ้าก็ไม่ละเว้น
แต่ยากที่เห็นความทุกข์ยาก ความอยุติธรรม การเอารัดเอาเปรียบ... แล้วมาคิดว่า ตัวมีส่วนต้องรับผิดชอบ และหาทางขจัดปัดเป่า
ก่อนที่จะวอนให้พระเจ้าทรงเป็นธุระจัดการให้
ตราบใดที่ในสังคมยังมีคำพูดประเภท ตัวใครตัวมัน ธุระไม่ใช่ เขาทำตัวเขาเอง ฯลฯ พระเจ้าก็ยังคงต้องถูกต่อว่าต่อขานอย่างไม่จบสิ้น
ทั้งๆ ที่พระองค์ทรงสร้างมนุษย์มาให้เป็นพี่น้องกัน แต่มนุษย์กลับพยายามสร้างตัวเป็นศัตรูกัน
แถมยังย้อนกลับแบบกาอินว่า ฉันมีหน้าที่ดูแลน้องด้วยหรือ? ในเมื่อความเป็นพี่เป็นน้องในฐานะมนุษย์ร่วมโลก ร่วมสังคม เรียกร้องให้ช่วยเหลือกัน
องค์การคาทอลิกแห่งประเทศอิตาลี เคยลงประกาศขอความช่วยเหลือและรับบริจาคเพื่อส่งไปช่วยบรรเทาความอดอยากของชาวเอธิโอเปียในหนังสือพิมพ์รายวันว่า
ทุกวัน มีชาวเอธิโอเปียล้มตายเพราะความหิวจำนวนเป็นพันๆ มีแต่อัศจรรย์เท่านั้นที่จะสามารถช่วยชีวิตพวกเขาไว้ได้ คุณคืออัศจรรย์ โปรดบริจาคเพื่อช่วยชีวิตเพื่อนมนุษย์เหล่านี้ได้ทุกเวลา
มันน่าเสียดายที่หลายๆ คนเที่ยวมองอัศจรรย์ที่นั่นที่นี่ แล้วลืมไปว่า ตัวเขาเองนั่นแหละอัศจรรย์ อัศจรรย์แห่งความรัก อัศจรรย์ที่เกิดขึ้นได้ตลอดเวลา
มองจากแง่นี้แล้ว พระเจ้าคงไม่ทรงต้องถามแบบถามกาอินว่า น้องของเจ้าอยู่ไหน? ทว่าแต่ละคนที่มีความสำนึกจะรีบถามตนเองเมื่อต้องพบเห็นพี่น้องร่วมโลกที่ตกทุกข์ได้ยาก ได้รับความอยุติธรรม ถูกเอารัดเอาเปรียบ ด้อยโอกาส...ว่า ฉันอยู่ไหน
