สิ่งที่เคยนึกว่าง่าย พอทำจริงเข้า กลับไม่ง่ายอย่างคิด
       เห็นเขาเล่นกอล์ฟ ดูแล้วไม่น่าจะยาก
       แค่ลูกกลมๆ กับไม้ที่มีรูปแบบและขนาดแตกต่างกัน…ก็น่าจะตีไม่พลาด
       จะใกล้ จะไกล…ก็คงอยู่ที่เรื่องการฝึกฝนและประสบการณ์
       เนื้อที่สำหรับเล่นก็กว้างขวาง ไม่ต้องระวังลูกจะไปโดนอะไร
       ตีกันคนละลูก คนละที…สลับสับเปลี่ยน
       ไม่ต้องยื้อแย่ง ไม่ต้องฉกฉวยโอกาส…เหมือนกีฬาอื่นๆ
       แถมตีลูกไปแล้ว ยังมีเวลาเดินเหิน มีเวลาพัก…ก่อนจะตีครั้งต่อไป
       สนามหญ้าเขียวขจี รายล้อมด้วยสมทุมพุ่มไม้ ชวนให้พักตา พาให้สบายใจได้อีกต่างหาก
       จนกระทั่งวันนั้น เพื่อนคนหนึ่งมาเยี่ยมเยียน
       พูดคุยถามทุกข์ถามสุข หน้าที่การงาน…แล้วก็ลงเอยที่สุขภาพ
       พบปะ สนทนากับเพื่อนคนนี้ทีไร มักจะวนเวียนอยู่กับเรื่องชีวิตความเป็นอยู่…ประสาคนรักคนชอบกัน
       น้ำหนัก รูปร่าง หน้าตา ร่องรอยตีนกา สีผม…พร้อมกับเทียบเคียงกับอายุอานาม ตามหลักวิชาการทุกอย่าง
       "วัยขนาดนี้ ต้องเปลี่ยนกีฬาเล่นแล้วล่ะ…" เพื่อนสรุป สุ้มเสียงเหมือนแพทย์แนะนำคนไข้ อย่างไรอย่างนั้น
       "ต้องหันมาตีกอล์ฟแล้ว…"  เพื่อนพูดต่อ ไม่คิดจะถามความคิดเห็น "…เป็นกีฬาเล่นได้จนแก่เฒ่าเลย…"
       มันออกจะกระทันหัน ยากแก่การสรุปสำหรับคนที่คิดว่าการวิ่งคือการออกกำลังกายดีที่สุด  
       "เดินห้างเห็นลดราคา เลยหิ้วมาฝาก" เพื่อนตั้งถุงกอล์ฟชุดใหญ่หน้าโต๊ะทำงานผม แค่สองวันหลังจากพบปะกันวันนั้น  " ขืนปล่อยให้ตัดสินใจเอง ชาตินี้ชาติหน้าก็คงไม่ได้เล่นกอล์ฟแน่ๆ…มัวแต่คำนวณตัวเลขอยู่…"
       จริงอย่างเพื่อนว่า ผมต้องนอนทำใจอยู่หลายวัน…มันจะเหมาะสมกับฐานะหรือเปล่า…มันจะเป็นการสวนกระแสเศรษฐกิจยุคนี้ไหมหนอ…มันจะเป็นการตัดช่องน้อยพอตัวออกจากสังคมคนจนไหมนี่…
       พอจับไม้ครั้งแรกก็เห็นสัจธรรม…ไม่ใช่อะไรที่เห็นว่าง่าย จะทำได้ง่ายๆเสมอไป
       มันไม่ใช่เรื่องของการจับไม้ได้ ก็ตีลูกให้ถูก
       แม้การจับไม้ยังต้องมีหลักมีเกณฑ์
       ไม่ต้องพูดถึงเท้า เข่าไหล่ เอว หลัง  แขน…แม้กระทั่งหน้า
       ทุกอย่างต้องฝึกฝนให้สัมพันธ์ ลงตัว จนกลายเป็นธรรมชาติที่สอง
       ภายใต้การชี้นำของหลักการและควบคุมโดยกฎเกณฑ์
       ระยะแค่นี้ ต้องใช้ไม้เลขนี้
       หลุมทราย ต้องใช้ไม้เลขนั้น
       บนกรีนต้องใช้ไม้นี้ไม้เดียว…
       ทุกอย่างต้องสัมพัทธ์และสัมพันธ์กัน…ผู้เล่น สนาม สถานการณ์
       ดูคล้ายกับเป็นการชงให้หมด…เพียงแค่ทำตาม ด้วยความเชี่ยวชาญ
       มันเป็นเรื่องของกฎกติกามารยาท…ของการเล่นกอล์ฟ
       คงอีกนานกว่าผมจะเข้าถึง เมื่อคำนึงถึงเวลา ภาระหน้าที่ โอกาส…
       แต่สิ่งที่ได้มาแล้วแน่นอนคือเคล็ดลับของการใช้ไม้กอล์ฟ…กับผู้อื่น
       กับคนประเภทนี้ ต้องใช้ไม้นี้
       กับปัญหานี้ ต้องใช้ไม้นี้
       กับสถานการณ์นี้ ต้องใช้ไม้นี้…
       ทุกอย่างต้องสัมพัทธ์และสัมพันธ์กัน…ผมกับบุคคลที่เกี่ยวข้อง ผมกับปัญหา ผมกับสถานการณ์…
       เพราะรู้ดีว่า ทุกครั้งที่ใช้ไม้ผิด ลูกกอล์ฟมีอันเป็นไป…ตกน้ำ ตกบ่อทราย เลยกรีน ออกนอกสนาม หาย…
       อย่างน้อยๆ ก็ต้องใช้เวลานานกว่าที่ควร
       มองจากแง่นี้แล้ว มันเป็นเรื่องของการเล่นกอล์ฟในสนานและในชีวิตจริง…นั่นแหละ•