การเปลี่ยนแปลง คือ ครรลองของชีวิต
ไม่ต่างกับเวลาที่ผ่านพ้นไป หยุดนิ่งไม่ได้
จึงไม่มีอะไรจะฉุดชีวิตให้หยุดอยู่กับที่ได้
ยามเมื่อสุข ชีวิตก็ดูจะผ่านไปรวดเร็ว
แต่ใช่ว่า ชีวิตจะก้าวเร็วไปกว่าเดิม
หากเป็นใจที่อยากจะเยื้อยึดกับความสุขที่กำลังอิ่มเอมอยู่
ด้วยกลัวมันจะจบสิ้นลง
เลยทำให้ดูเหมือนชีวิตจะก้าวไปข้างหน้าเร็วเกินไป
ยามเมื่อทุกชีวิตดูแทบจะหยุดนิ่ง ไม่ขยับเขยื้อนไปไหน
แต่ชีวิตก็ยังคงก้าวต่อไปอย่างสม่ำเสมอ...ในจังหวะเดียวกัน
หากแต่เป็นใจที่รุ่มร้อน อยากจะหนีความทุกข์ให้เร็วไว
เลยทำให้รู้สึกว่าช่วงเวลาอืดอาด แทบจะอยู่คงที่
ทว่าในความเป็นจริงแล้ว ชีวิตยังคงก้าวเดินต่อไป ด้วยความสม่ำเสมอ
แม้ยามเด็ก ที่ทุกอย่างดูสดใสไร้กังวล
จนอยากจะอยู่เป็นเด็กไปชั่วนิรันดร์
ชีวิตก็ยังก้าวต่อไปเรื่อย จนยากจะยับยั้ง
และถึงแม้จะแสร้งทำให้เหมือนเดิม ก็คงไม่เหมือนเดิมอยู่ดี
เพราะในวัยเด็ก มีวัยรุ่น วัยหนุ่มสาว...กำลังรอเพื่อพัฒนา
ไม่ต่างกับในดอกไม้ตูม มีดอกบาน มีผล...ที่รอเวลาอยู่ในศักยภาพ
แม้ในยามเป็นสุข อยากจะหยุดเวลาอยู่กับที่
หวังจะกอบโกยให้สุขีสุขาอย่างไม่จบสิ้น
ชีวิตก็ยังคงเดินหน้าต่อไป
พร้อมกับความจำเจ ความเบื่อ ความเอียน ที่เกิดขึ้น...จนอยากจะเลิกรา
เพราะความสุข-ความทุกข์ในชีวิตนี้เป็นสิ่งไม่จีรัง
หากแต่เป็นเรื่องชั่วครู่ชั่วยาม ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป
สุขกับทุกข์จึงสลับกันไปตามครรลองชีวิต
เพราะหากจะสุขตลอดเวลา ก็คงไม่ใช่ความสุข
หรือจะทุกข์เสมอ ก็คงไม่ใช่ความทุกข์
จะรู้ว่าสุขต่อเมื่อสัมผัสทุกข์มาก่อน
และจะรู้ว่าทุกข์เมื่อเพิ่งสุขมาหมาดๆ
ที่ว่าเป็นสุขได้นาน ก็ใช่ว่าจะเป็นความสุขเต็มโดยตลอด
หากเป็นความสุขอย่างหนึ่งที่ต่อเนื่องไปอีกอย่างหนึ่ง
และที่ว่าทุกข์นานเท่านาน ก็หาใช่ความทุกข์เดียวกันไม่
หากแต่เป็นความทุกข์อย่างหนึ่งที่ต่อเนื่องไปอีกอย่างหนึ่ง เช่นกัน
ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็เพราะชีวิตดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง ไม่หยุดนิ่ง
เฉพาะคนที่พร้อมจะเปิดใจ ก้าวไปตามครรลองชีวิต...จึงสามารถมีชีวิตที่เต็มเปี่ยมได้
เพราะแค่อยากให้ชีวิตเหมือนเดิม ก็ทำให้ต้องพลาดสิ่งใหม่ๆ ที่ชีวิตเสนอให้
แค่ไม่อยากให้อะไรเปลี่ยนแปลง ก็ทำให้พลาดความตื่นเต้นที่ชีวิตแต่ละวันนำมาให้
แค่อยากให้คนรอบตัวเหมือนเดิม ก็เริ่มต้องผิดหวังตั้งแต่คิดแล้ว
เพราะพยายามฝืนกระแสแห่งครรลองชีวิต ที่ต้องก้าวไปข้างหน้า
จนต้องแปลกใจในบ่อยครั้ง ว่าทำไมความสัมพันธ์จึงระหองระแหง
เฉกเช่นคนรักกัน พยายามจะให้ความรักเหมือนเดิม
ทั้งๆ ที่ความรักต้องเปลี่ยนแปลง เคลื่อนไหวไปตามครรลองชีวิต
เพราะชีวิตคือความรัก และความรักคือชีวิต
แต่งงานกันแล้วจะให้รักเหมือนเมื่อครั้งเป็นแฟนก็คงไม่ได้
มีลูกด้วยกันแล้วจะให้รักเหมือนตอนยังไม่เป็นพ่อเป็นแม่ก็คงเป็นไปไม่ได้
เข้าสู่วัยดึกแล้วจะให้รักเหมือนวัยหนุ่มสาวก็คงไปไม่ไหว
เช่นนี้ การพยายามจะทำให้เหมือนเดิม กลายเป็นความแตกต่าง ที่นำไปสู่ความแตกแยกในที่สุด
เฉพาะคนที่พร้อมจะเปิดใจกว้าง รับชีวิตอย่างที่เป็น
จึงเข้าถึงแก่นและคุณค่าอันแท้จริงของชีวิต •
