เคยได้อะไรดังใจ
ก็เลย “เคยตัว” คิดว่าจะต้องได้ทุกอย่างที่ต้องการ
ขอให้มีเงินซะอย่าง
จนกลายเป็นสูตรสำเร็จ... เงินเท่ากับทุกอย่าง
อยากได้สิ่งของ
เงินก็บันดาลให้บัดดล
อยากได้ตำแหน่งหน้าที่การงาน
เงินก็ประเคนให้ไม่อั้น
อยากได้คน
เงินก็เป็นสรรหาให้ได้ทุกรูปแบบ
แม้กระทั่งบุญกุศล
เงินก็อำนวยให้ได้มาไม่ยาก
จนเสียนิสัย
อยากได้อะไรก็ต้องได้ตามนั้น
แล้วก็คิดว่าต้องเป็นอย่างนั้น...ทุกอย่าง
ไม่ยอมสำนึกว่า หลายอย่างเงินซื้อไม่ได้
ไม่ยอมรับว่า หลายอย่างแม้จะอยากได้ แต่ก็ไม่มีวันได้
พอไม่ได้ดังใจ
ก็เป็นฟืนเป็นไฟ เป็นเดือดเป็นแค้น...รับไม่ได้
ถึงขนาดสติแตก วู่วาม เลือดขึ้นหน้า
รู้ก็รู้อยู่ว่าความรักเป็นเรื่องของความสมัครใจ
เพราะรักนั้นอิสระ
จะรักก็ได้ ไม่รักก็ได้...นั่นถือครรลองแห่งรัก
อิสระที่จะชอบ อิสระที่จะคบหา อิสระที่จะรัก...ของทั้งสองฝ่าย
การจะเหมาเอาว่าถ้าฉันรัก อีกฝ่ายก็ต้องรักด้วย
ถือได้เลยว่าความรักสิ้นสุดลงก่อนที่จะเริ่มต้นด้วยซ้ำ
มันเป็นความรู้สึกชอบพอ หลงใหล ฝ่ายเดียว
ซึ่งยังไม่สามารถจะบอกได้ว่าเป็นความรู้สึกแห่งรัก
เพราะยังไม่มีการตอบรับจากอีกฝ่ายหนึ่ง
ยิ่งถ้าอีกฝ่ายหนึ่งไม่สนใจ หรือบอกชัดเจนว่าไม่เล่นด้วย
ก็ยิ่งน่ามั่นใจได้ว่าเมล็ดต้นดอกรักที่ตั้งใจจะปลูกคงต้องแห้งเฉาอยู่ในดินแล้วล่ะ
แต่อย่างว่า นิสัยที่อยากได้อะไรก็ต้องได้ดังใจ
ทำให้ไม่พร้อมที่จะยอมรับความผิดหวัง
จากที่ชอบกลายเป็นเคียดแค้น
หนักเข้าถึงขนาดจองล้างจองผลาญ
“ถ้าฉันไม่ได้ คนอื่นก็ไม่ควรจะได้...”
กลายเป็นข่าวฆ่าทั้งอีกฝ่าย ฆ่าทั้งตน
“เล่นตัวนัก ฉุดซะเลย...”
กลายเป็นข่าวขืนใจ พราก ข่มขืน
“หยิ่งนัก ทำให้เสียโฉมซะเลย...”
กลายเป็นข่าวสาดน้ำกรด ทั้งหน้าทั้งตัว...

ตราบใดที่ยังหมกมุ่นอยู่กับวัตถุเงินทอง
คนก็ให้ความสำคัญแก่จิตใจน้อยลงเรื่อยๆ
แล้วก็ปฏิบัติต่อกันไม่ต่างกับวัตถุสิ่งของ
ข่าวคราวประเภทนี้ก็คงจะมีให้เห็นมากขึ้น...ทุกวัน •