คนงานสามคนกำลังง่วนอยู่กับการผสมปูนใกล้ๆ  กับโบสถ์หลังใหม่ที่เริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา
       ชายคนหนึ่งเดินผ่านมา  หยุดยืนดูครู่ใหญ่  ก่อนจะถามด้วยความมักรู้มักเห็นว่า
       “กำลังทำอะไรกันอยู่หรือครับ?”
       “ผสมปูนให้ช่างฉาบครับ”  คนที่สองตอบ
       “กำลังสร้างโบสถ์อยู่ครับ”  คนที่สามตอบ  น้ำเสียงส่อความภาคภูมิใจ

       สามคนทำงานเดียวกัน  ทำเหมือนกัน  แต่ก็ไม่เหมือนกัน
       วิสัยทัศน์ของแต่ละคนทำให้งานที่กำลังทำด้วยกันมีเป้าหมายต่างกันลิบลับ
       มันเป็นเรื่องของการมองเลยสิ่งที่กำลังทำอยู่ในปัจจุบัน  ไปถึงภาพรวมของชีวิตมนุษย์เรา
       จริงๆ  แล้ว  ชีวิตของแต่ละคนเป็นชีวิตหนึ่งเดียวที่ต่อเนื่องไปในกาลเวลา
       แม้ว่ากาลเวลาจะแบ่งชีวิตมนุษย์เป็นช่วงๆ...ช่วงวันเด็ก   วัยรุ่น  วัยหนุ่มสาว  วัยชรา... แต่ก็เป็นชีวิตเดียวกันที่ไหลไปตามกาลเวลาดังน้ำในแม่น้ำที่ไหลไปสู่ปากน้ำ
       แม้สถานที่จะเปลี่ยนไปพร้อมกับรูปแบบชีวิตที่ต้องปรับตาม  แต่ก็เป็นชีวิตเดียวกันที่ดำเนินต่อไปอย่างไม่ขาดสาย
       ทว่ามนุษย์มักจะแยกชีวิตออกเป็นช่วง ๆ  ไปตามกาลเวลาและสถานที่จึงทำให้แต่ละช่วงเวลาขาดการต่อเนื่องไปสู่ภาพรวมแห่งชีวิตทั้งครบ
       ช่วงวัยเด็กก็จดจ่ออยู่แค่ความเป็นเด็ก  ไม่คิดไกลไปสู่ความเป็นผู้ใหญ่
       ช่วงวัยรุ่นก็สนใจแต่สิ่งที่วัยนี้เสนอให้  ไม่มองไปสู่วัยหนุ่มสาวที่ต้องรับผิดชอบสร้างฐานะ
       ช่วงหนุ่มสาวก็เพลินกับชีวิต  จนลืมคิดถึงวัยชรา
       ช่วงมีชีวิตอยู่ก็พะวงกับเรื่องภพนี้  ไม่คิดจะเตรียมเพื่อภพหน้า ชีวิตที่เป็นหนึ่งเดียวและต่อเนื่องจึงถูกตัดทอนออกเป็นช่วง ๆ         อยู่ช่วงไหนก็จดจ่ออยู่แค่ช่วงนั้นเท่านั้น
       เมื่อถูกถามว่า  “กำลังทำอะไรอยู่?”  คำตอบก็จะเป็นแค่  “กำลังผสมปูนอยู่”  นั่นเอง
        แล้วปรัชญาชีวิตก็ต้องคล้อยตามคำตอบ  อย่างช่วยไม่ได้
       “ตอนนี้มีโอกาสสนุก  ก็สนุกมันให้เต็มฟัดเต็มเหวี่ยง  พรุ่งนี้อาจจะไม่มีโอกาสแล้ว”
       “มีกินก็กินมันให้เต็มอิ่ม  ต่อไปไม่มีกินแล้วค่อยอด”
       “มีเงินก็ใช้จ่ายมันให้สะใจ  ไม่มีแล้วค่อยว่ากัน”
       “มีเรี่ยวแรงอยู่ก็เที่ยวให้เต็มที่  โทรมแล้วค่อยอยู่เหย้าเฝ้าเรือน”
       “ยังหนุ่มยังสาวเพลิดเพลินให้สุด ๆ  แก่ตัวแล้วค่อยเข้าวัดเข้าวา”
       เฉพาะคนที่รู้จักมองแต่ละช่วงชีวิตเป็นส่วนหนึ่งของภาพรวมของชีวิตทั้งครบเท่านั้น  ที่จะมองเห็นเป้าหมายแต่ละช่วงเวลาได้ชัดเจน
       เมื่อถูกถามว่า  “กำลังทำอะไรอยู่?”  ก็จะมีคำตอบพร้อมสรรพ  “กำลังสร้างโบสถ์อยู่”
       นักเรียนที่กำลังเรียนอยู่คงตอบ “กำลังสร้างอนาคตที่ดีและรุ่งเรือง” ครูบาอาจารย์ที่กำลังสอนหนังสืออยู่คงตอบ  “กำลังสร้างคนและพลเมืองดีให้แก่ประเทศชาติ”
       สามีที่กำลังทำงานอยู่คงตอบ  “กำลังสร้างความอยู่ดีกินดีให้แก่ครอบครัว”
       ภรรยาที่กำลังทำครัวอยู่คงตอบ  “กำลังเลี้ยงดูครอบครัวให้มีความสุขและสุขภาพสมบูรณ์”
       ข้าราชการที่กำลังทำงานอยู่คงตอบ  “กำลังพัฒนาประเทศชาติให้เป็นเลิศ”
       คนที่กำลังกวาดถนนอยู่คงตอบ  “กำลังทำให้โลกนี้ไร้ขยะมูลฝอยบ้านเมืองน่าอยู่น่าอาศัย”
       แพทย์และพยาบาลที่กำลังรักษาคนไข้อยู่คงตอบ  “กำลังขจัดโรคภัยไข้เจ็บ  ให้โลกนี้ปลอดเชื้อโรคทุกชนิด”
       ตำรวจที่กำลังตระเวนตรวจตราพื้นที่คงตอบ “กำลังธำรงไว้ซึ่งความสุจริตยุติธรรมให้แก่พลเมือง”
       ทุกคนที่มีกำลังดำเนินชีวิตอยู่คงตอบ “กำลังสร้างชีวิตหน้าด้วยชีวิตนี้”
       ทุกสิ่งที่มนุษย์กำลังทำอยู่  จะให้จบอยู่ที่การกระทำนั้น ๆ  ประเภททำสักแต่ว่าทำ  หรือเลยไปสู่จุดหมายที่สูงส่งและเต็มเปี่ยมมากกว่านั้น  ขึ้นอยู่กับวิสัยทัศน์ในการทำสิ่งนั้นๆ
       หากวิสัยทัศน์ในการกระทำของฉัน  ของคุณ  ของเรา  เป็นการร่วมมือกับพระเจ้าในการสร้างเสริมเติมแต่งโลกใบนี้ให้ครบครันยิ่งขึ้นวันแล้ววันเล่าทุกสิ่งที่กระทำย่อมมีศักดิ์ศรีสมกับการกระทำของมนุษย์อย่างแท้จริง •