ขับรถไปตามถนนแต่ละครั้งมีอะไรใหม่ ๆ ให้เห็นเป็นประจำ  ไม่นับป้ายจราจรที่บอกการเปลี่ยนแปลงเส้นทางเดินรถ  ทำให้ต้องชะงักและผวาอยู่บ่อยๆ
       ดูคล้ายจะจงใจทำให้การขับรถราไม่จำเจ  ซ้ำซาก  น่าเบื่อหน่าย
       ตาจะจดจ้องแค่เส้นแบ่งถนนหรือรถคันหน้าคันหลังไม่เพียงพอเสียแล้วเพื่อจะขับรถอย่างปลอดภัยแต่ต้องส่ายหาป้ายเล็กป้ายน้อย  อ่านและตีความให้แตก ด้วยความรวดเร็วอีกด้วย
       การขับรถจึงเหนื่อยล้ามากกว่าที่ควรจะเป็นมิน่าเล่า  ถึงมีรายงานอุบัติเหตุวันละเป็นร้อยแต่ที่แน่ ๆ มีข้อความแปลกใหม่ท้ายรถให้อ่านอยู่เรื่อยๆวันนั้น รถคันหน้าค่อนข้างจะเก่า  สีกะเทาะเป็นจุดๆ คล้ายเปลือกต้นไม้แก่
       อายุการทำงานคงเกินคุ้มราคามานานแล้ว  เฉกเช่นรถที่ใช้กันในบ้านเรา...ประมาณเศษเหล็กวิ่งได้เจ้าของคงมีความผูกพันกับมันจนไม่คิดจะทิ้งขว้าง ประสาคนรักรถ  แบบลูกเมียจะเป็นไรก็ช่าง  แต่อย่าให้รถลอกหรือบุบบี้
       และคงจะไม่ใช่ความผูกพันอย่างเดียว   แต่ท่าทีจะมีความภูมิใจกับมันจนเห็นได้ชัด  แม้จะช้าและออกจะอุ้ยอ้าย  แต่ก็วิ่งในช่องทางรถเร็วตลอดเส้นทาง  ไม่สนใจใยดีรถหรูราคาเกินล้านที่แซงไปคันแล้วคันเล่าท้ายรถมีคำชี้แจง  เขียนด้วยลายมือคนที่เชื่อมั่นว่าเรียนแค่ ป.4 ป. 5 ก็เกินพอแล้วสำหรับชีวิตนี้
       “โทษที เต่ามาเอง”
       อ่านแล้ว ถ้าไม่นึกหมั่นไส้ ก็คงเกิดความเห็นใจ วิ่งตามไปเรื่อย ๆ หรือไม่ก็หาโอกาสแซงเสียให้พ้น ๆ
       ประโยคที่สองต่ำลงมาเล็กน้อย  ตัวอักษรค่อนข้างใหญ่  เห็นได้ชัดเจนกว่าประโยคแรก
        “บินได้ คงบินไปนานแล้ว”
       อ่านแล้วทำให้เปลี่ยนจากเห็นใจเป็นความเข้าใจ... ถึงแม้รถจะช้าเพราะสังขาร  แต่ใจคนขับอยากจะไปให้เร็วกว่านี้  จะได้ไม่เกะกะขวางเส้นทางใครผมว่า ประโยคนี้สะท้อนชีวิตคนเราได้ดี
        ทุกวัน  คนเราสั่งสมความเครียด  ความหงุดหงิดไว้มาก  ดูอะไรก็ขวางหูขวางตา  ไม่ได้ดังใจ
       ทำไมเขาพูดไม่เคยเข้าหูเลย  ต่อคำไม่เป็นประโยค  แถมออกเสียงไม่ชัดอีกต่างหากทำไมเขาต้องมาสายเป็นประจำ  บ้านก็อยู่แค่นี้  แล้วยังมีหน้ามาขอขึ้นเงินเดือนอีก
       ทำไมคนข้างบ้านจึงมักง่าย  มีอะไรก็ทิ้งขว้างออกมาให้สกปรกเลอะเทอะ ข้าวของวางระเกะระกะ แล้วยังชอบซื้อชอบหามาไม่เว้นวัน
       ทำไมคนอยู่ชั้นบนต้องพูดคุยเฮฮากันดังจนดึกดื่น  แถมเสียงเพลงก็ดังยังกับหูหนวกกันทั้งบ้าน  ไม่รู้จักเกรงใจกันบ้างเลย
       ทำไมวัยรุ่นเดี๋ยวนี้พูดกันไม่ค่อยรู้เรื่อง  บอกอย่างทำอย่าง  บอกสองอย่างเถียงกลับสี่อย่าง แค่เรื่องพื้น ๆ ทำไมไม่ยอมเข้าใจกันสักที
       ทำไมคนเห็นแก่ตัวกันมากขนาดนี้  เอาแต่ได้ ไม่รู้จักให้  ไม่รู้จักเสียสละกันบ้างเลย
       ทำไมนักการเมืองจึงเรื่องมาก  ไม่รู้จักเอาเวลาไปพัฒนาบ้านเมืองเอาแต่ทะเลาะกล่าวหากันได้ทุกวัน
       ทำไมต้องระกำลำบากทั้งปีทั้งชาติ  ไม่เคยได้สบายกับเขาสักทีไหนจะเรื่องปากท้อง  ไหนจะเรื่องหนี้สิน
       ทำไมคนไม่ค่อยเข้าวัดถือศีลถือธรรม  จนจิตใจตกต่ำ  มัวเมาแต่วัตถุเงินทองสิ่งของ
        แล้วก็เที่ยวโทษนั่นที  โทษนี่ที จนหมดสิ้นความเพียร ปล่อยให้อารมณ์พาไปจนกู่ไม่กลับ ทำให้สถานการณ์เลวร้ายยิ่งไปกว่าเดิม
         “บินได้  บินไปนานแล้ว”  ประโยคจากท้ายรถคันนั้นคงต้องเอามาเขียนเตือนความทรงจำ  ในสถานการณ์เหล่านี้เสียแล้ว
       ก็ใครบ้างอยากจะให้อะไรต่อมิอะไรเลวร้ายอย่างที่เห็นกันอยู่ทุกวันนี้?
       ทำได้ ก็คงจะทำให้ทุกอย่างมันดีเลิศไปนานแล้ว
       หากแต่ทำยังไม่ได้  ก็คงต้องเข้าใจกันบ้าง  เห็นใจกันบ้าง  ให้อภัยกันบ้าง อดทนกันบ้าง ยอม ๆ กันบ้าง  ชีวิตก็คงจะไม่เลวร้ายอย่างที่เห็นทุกวันนี้เป็นแน่ •