เพื่อนผมเป็นนักชิมคนหนึ่ง
ไปด้วยเมื่อไร เป็นได้ลิ้มรสชาติอาหาร
ไม่เคยผิดหวัง
นิสัยพิถีพิถันทำให้ความคิดเห็นในเรื่องอาหารการกินถือเป็นมาตรฐานได้เลย
บวกกับความชอบชิมนี่ลองนั่น ทำให้เขาไม่น้อยหน้านักชิมระดับชาติคนใด
และทุกครั้งที่ไปกิน เขาจะทำเหมือนกันเสมอ
ไม่ใช้เครื่องปรุง ไม่ว่าจะเป็นอาหารประเภทไหน
จะได้รู้ว่าอาหารอร่อยจริงหรือไม่
เขามักจะอธิบายเหตุผล
คล้ายจะบอกว่า ที่อร่อยได้นั้นเป็นฝีมือคนทำอาหาร
หรือเป็นฝีมือปรุงของคนกิน
กันแน่
ไปด้วยกันเรื่อยๆ ทำให้ผมติดนิสัย
กินอะไรไม่ชอบปรุง
จนวันนั้นสั่งข้าวต้มทรงเครื่องมากิน
อาหารที่ผมชอบสั่งเมื่อต้องขับรถไปธุระไกล
ทำง่าย ไม่ต้องใช้เวลามาก กินแล้วสบายท้องอีกต่างหาก
กินอย่างมีรสชาติไปได้พักใหญ่ เจ้าของร้านจึงเอาชุดเครื่องปรุงมาให้
ไหนๆก็ไหนๆ ไม่อยากให้เสียน้ำใจ
ใส่เครื่องปรุงพอเป็นพิธี
ทันที ข้าวต้มที่เหลือชามนั้นมีรสชาติอีกแบบ ชวนกินจนนึกเสียดาย
ที่กินมาค่อนชามก็รู้สึกอร่อยดี
แต่กินต่อที่เหลือนั้นอร่อยมากกว่า
แล้วก็อดถามตัวเองไม่ได้ว่า จริงๆ แล้วเครื่องปรุงนั้นจำเป็นแค่ไหน
แม้ไม่ได้ใส่ก็มีรสชาติจนอยากจะสั่งชามสองอยู่แล้ว
แต่พอได้ใส่เครื่องปรุงเข้าไป ข้าวต้มชามนั้นกลับอร่อย กลมกล่อม
อีกแบบหนึ่ง
จนเกือบต้องสรุปว่าเครื่องปรุงคงจะขาดไม่ได้เสียแล้ว
คราวหน้าผมจะกินอาหารแบบเพื่อนผมแนะได้อีกหรือเปล่า
อยากรู้ว่าอาหารอร่อยจริงหรือไม่ อย่าใส่เครื่องปรุง
ที่แน่ๆ มันเหมือนกับชีวิตคน
พระเจ้าผู้ทรงเป็นพ่อครัวใหญ่ได้ปรุงแต่งชีวิตแต่ละคนที่เกิดมา
เป็นชีวิตที่มีรสชาติในตัวมันเอง
และแม้ไม่มีเครื่องปรุงเครื่องแต่งอะไร ชีวิตก็มีความสุขได้
เพราะจริงๆ แล้ว รสชาติชีวิตนั้นอยู่ที่ใจ อยู่กับใจ อยู่ในใจ
หลายชีวิตมีสุข มีรสชาติ
มาตั้งแต่แรก
แต่พอเติมนั่น ใส่นี่ มีโน่น
ก็ให้รู้สึกตื่นเต้น หลงระเริง
แล้วก็พาลสรุปว่า ชีวิตขาดสิ่งเหล่านี้
ไม่ได้เสียแล้ว
ดีไม่ดีก็นั่งนึกเสียดายว่า ทำไมจึงโง่ปล่อยให้เวลาเนิ่นนานมา
โดยไม่มีสิ่งเหล่านี้
คิดแล้วก็เริ่มไขว่คว้าหาเครื่องปรุงให้จ้าละหวั่น
โดยเข้าใจว่ายิ่งมีสิ่งเหล่านี้มาก ชีวิตก็จะมีรสชาติ จะมีสุข
มาก
กลายเป็นว่า ขณะที่คิดว่ากำลังหาความสุขมาเติมแต่งให้ชีวิต กลับทำลายความสุขนั้นไปโดยไม่รู้ตัว
ความสุขแท้ที่มาจากใจต้องหมดไปเพราะความว้าวุ่นดิ้นรนกระเสือกกระสน
ความสงบที่มาจากใจต้องหายไปพร้อมกับความร้อนรุ่มจากความโลภ
ความสบายใจต้องสิ้นสูญไปเพราะตัณหามักมาก
แล้วก็ลงเอยเหมือนๆกัน ยังไม่ทันจะชิมรสชาติอาหาร ก็คว้าเครื่องปรุงมาเติมมาใส่ก่อนแล้ว
อย่างนี้ก็คงไม่มีโอกาสลิ้มรสชาติอันแท้จริงของอาหาร ของฝีมือคนครัว
รสชาติแท้จริงของชีวิต ผลงานสร้างของพระเจ้า
อย่างแน่นอน .
