บรรยากาศเศร้าในขณะนั้นทำให้ทุกคนหดหู่
สำหรับบางคน มันเป็นเรื่องของการสูญเสีย
สำหรับบางคน มันเป็นเรื่องของการร่วมทุกข์
แม้แต่เสียงเพลงที่แว่วอบอวลอยู่ในงานก็ยังร่วมสร้างบรรยากาศให้ดูวังเวงยิ่งขึ้น
เสียงสะอื้นดังขึ้นเป็นระยะ สลับกับเสียงเพลงและเสียงสวด
เท้าทุกคู่ย่ำไปตามถนนคอนกรีตอย่างช้าๆ แต่หนักหน่วง
มันเป็นธรรมชาติแห่งการเกิด แก่ เจ็บ ตาย ที่ทุกคนรู้แก่ใจ
แต่ก็ยังยากที่จะทำใจ
ใจกับสมองนั้น หลายครั้งไปกันคนละขั้ว
รู้ว่าทุกคนที่มีชีวิต ต้องมาพบกับจุดจบนี้ ไม่วันใดก็วันหนึ่ง
แต่ใจนั้นยอมรับไม่ได้ พยายามหาทางที่จะหลบ หลีก เลี่ยง ให้ไกลที่สุด
รู้ว่าลมที่หายใจเข้าออกแต่ละครั้ง วันหนึ่งก็ต้องหยุดนิ่ง
แต่ใจก็พยายามทำเหมือนว่าทุกอย่างจะคงเดิมไปเรื่อย
รู้ว่าหัวใจที่เต้นตึกตัก วันหนึ่งก็จะหยุดเคลื่อนไหว
แต่ใจก็ยังอยากเชื่อว่า เทคโนโลยีสมัยใหม่จะค่อยๆแทนส่วนที่สึกหรอหมดสภาพลงได้
รู้เห็นว่า การที่คนอื่นล้มหายตายจากไปทีละคนสองคน
คือสัญญาณบ่งบอกแน่ชัดถึงชะตากรรมมนุษย์
แต่ใจก็ยังแอบหวังว่าคงไม่ใช่ทุกคน หรือถ้าใช่ ก็คงอีกนาน
และแล้วถนนสายสุดท้ายของแต่ละชีวิตก็มุ่งตรงสู่ป่าช้า
หลุมศพเรียงรายกันอย่างมีระเบียบเรียบร้อย แต่ก็ไร้ชีวิต
สิ่งประดับตบแต่งหลากรูปแบบหลายรูปพรรณ แต่ก็ไร้ซึ่งวิญญาณ
แม้แต่ดอกไม้ กอหญ้า ก็ดูจะเหมือนของปลอมในสถานที่เช่นนี้
มีมุมสงบ มีจุดร่มรื่น มีลมพัดโชย แต่ก็วังเวงชวนให้หวาดกลัว
เพราะที่นี่คือที่พักกาย ปราศจากวิญญาณ ปราศจากชีวิต
ขบวนยังคงเคลื่อนต่อไปอย่างช้าๆ มุ่งไปยังหลุมว่างเปล่าที่เตรียมไว้
พลันสายตาผมไปจับจ้องอยู่ที่ด้านหลังหลุมศพหนึ่ง
ซีเมนต์ที่ฉาบไว้อย่างหยาบๆบอกให้รู้ถึงกาลเวลาที่เจ้าของหลุมถูกนำร่างมาพักอยู่
ที่นั่นมีรอยขีดเขียนเป็นตัวอักษรสีดำ ขยุกขยิก คล้ายกับไม่ได้ตั้งใจให้เป็นผลงาน
"ที่จอดคน"
จะว่าเป็นความซุกซนของเด็ก
ที่ชอบป้ายชอบขีดเขียนตามทุกช่องว่างในกำแพงก็คงไม่ใช่
เพราะข้อความสั้น กะทัดรัด แต่ชัดเจน
และคนที่เขียนคงรู้และต้องการจะสื่ออะไรอย่างแน่นอน
สถานที่แห่งนี้คือที่จอด ที่หยุด ที่จบ ของชีวิตมนุษย์
หยุดการเคลื่อนไหวทุกอย่าง
ตับ ไต ไส้ พุง หัวใจ ปอด กล้ามเนื้อ สมอง
จอดสนิท
บนเส้นทางสายสุดท้าย
สิ้นสุดหมดทุกอย่าง
ความอยาก ความโลภ ความใคร่ ความทะเยอทะยาน
การต่อสู้ การดิ้นรน การขวนขวาย การพยายาม ตัณหา
มันจบลง ไม่ใช่เพราะตั้งใจจะให้จบ แต่เพราะจำใจ
หลายคนที่มานอนพักกายอยู่ที่นี่
คงอยากให้หลายอย่างจบไปนานแล้ว
เพื่อชีวิตจะได้ดีงามกว่านี้
ความโลภ ความโกรธ ความหลง ความเห็นแก่ตัว ความใคร่
แต่จนแล้วจนรอด ก็ยังทำไม่ได้สำเร็จ
จนกระทั่งเมื่อมาเดินบนเส้นทางสายสุดท้ายนี้
หากทำได้ เกือบทุกคนคงอยากจะพูดทำนองว่า
ทำไมจึงเขียนแค่ "ที่จอดคน"
และไม่เขียน"ที่จอดตัณหา" "ที่จอดกิเลส" "ที่จอดความชั่ว"
"ที่จอดความใคร่" "ที่จอดความโลภ" ฯลฯ
บ้าง
จริงๆแล้ว น่าจะมีป้ายเหล่านี้ติดเรียงรายให้เห็น
ก่อนจะถึงป้าย "ที่จอดคน"
เพราะหากมีป้ายเขียนที่จอดสิ่งเหล่านี้
สถานที่แห่งนี้คงจะมีป้ายใหม่
"ที่จอดคนดี" "ที่จอดนักบุญ"
บอกตามตรง ผมไปร่วมงานศพมาหลายต่อหลายวัด
แต่มาวัดนี้ทีไร ผมกลับไปแต่ละครั้ง ต้องคิดหนักทุกที •
