เขียนคุยกับท่านผู้อ่านมาก็นานพอแล้ว
       คุยเรื่อยมา ตามแต่หัวใจจะชี้บอก อาทิตย์ละครั้ง
       เป็นผมคุยซะข้างเดียว   จนบางครั้งก็อดคิดในใจไม่ได้ว่า   ท่านผู้อ่านจะคิดอย่างไรในเรื่องนี้เรื่องนั้น
       จะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย จะชอบหรือไม่ชอบ
       แล้วก็มาคิดเอาเองว่า อย่างน้อยก็ขอคุยเป็น “เพื่อน” ท่านผู้อ่านอาทิตย์ละครั้ง
       หากแม้นผู้อ่านบางท่านอาจจะเหงา ต้องการเพื่อนพูดคุยสักคน  ก็มีผมในหน้า 6 นี้ที่จะคุยเป็นเพื่อนได้บ้าง
       หรือบางท่านที่มีเพื่อนแล้ว ก็ถือว่ามีผมเป็นเพื่อนให้ความคิดความเห็นอีกคน
       คิดแล้วก็รู้สึกดี   ที่ผมมีเพื่อนทุกแห่งที่อุดมสารไปถึง     แม้ไม่เคยเห็นหน้าค่าตา   ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อเสียงเรียงนาม
       ยิ่งเมื่อทราบว่าทางอุดมสารจะจัดวันเพื่อนอุดมสารและอุดมศานต์ขึ้นด้วยแล้วความตระหนักใจเรื่องเพื่อนทางตัวหนังสือที่ร้อยเรียงขึ้นมาอาทิตย์แล้วอาทิตย์เล่าก็เพิ่มขึ้น

       คนเรามักจะพูดถึง “เพื่อน” แต่น้อยครั้งที่จะพูดถึง “ความเป็นเพื่อน”
       “เพื่อน” จึงมีแค่ไม่กี่คน ในขณะที่ “ความเป็นเพื่อน” เปิดกว้างไปสู่จำนวนไม่รู้จบสิ้น
       “เพื่อน” คือคนรู้จัก คบหา ให้ความสนิทสนม รักใคร่ชอบพอ ไปหามาสู่ มีกันคนละไม่กี่คน
       เพื่อนอยู่ด้วย เห็นหน้าเห็นตา ก็มีความสุขความยินดี  เพื่อนไม่อยู่  ไม่เห็นหน้าเห็นตาก็เหงา ก็เศร้า
       และไม่เคยคิดว่า นอกจาก “เพื่อน” แล้วยังมี “ความเป็นเพื่อน” ที่ไม่ได้จำกัดจำนวน แม้ไม่ได้เห็นหน้าค่าตา หรือรู้จักชื่อเสียงเรียงนาม
       ตั้งแต่เกิดมาแล้ว “ความเป็นเพื่อน” ก็ติดตามตัวมาโดยตลอด จวบจนถึงวันจากโลกไป
       เพื่อนร่วมชีวิต  เพื่อนมนุษย์  เพื่อนร่วมโลก  เพื่อนร่วมชาติ เพื่อนร่วมอุดมการณ์ เพื่อนร่วมชะตากรรม เพื่อนร่วมเดินทาง ฯลฯ
คิดแง่นี้แล้ว ให้เกิดรู้สึกว่าคำว่า “เพื่อน” ขยายขอบเขตไปไกลกว้าง
       ในเวลาเดียวกันความรู้สึกดีๆ หลายอย่างก็ตามมา
       รู้สึกอบอุ่น แม้ “เพื่อน” สนิทจะไม่อยู่ แต่มีความเป็นเพื่อนช่วยให้ไม่เหงา
       ไม่โดดเดี่ยว แม้ “เพื่อน” จะไม่ไปด้วย แต่มีเพื่อนร่วมเดินทางหลายคน
       ไม่สิ้นหวัง แม้ “เพื่อน” จะทอดทิ้ง แต่มีความเป็นเพื่อนโอบอุ้มมากหน้าหลายตา
       ไม่ทุกข์ยากแต่ลำพังคนเดียว   แม้  “เพื่อน”  จะไม่เหลียวแล   แต่ความเป็นเพื่อนร่วมชะตากรรมที่ร่วมรับความรู้สึก
       ไม่สุขสบายเพียงแค่กับ  “เพื่อน”  ไม่กี่คน แต่ความเป็นเพื่อนทำให้อดร่วมทุกข์ร่วมสุขกับคนอื่นๆ ด้วยไม่ได้
       ไม่มีเหลือกินเหลือใช้แค่กับ  “เพื่อน”  ไม่กี่คน แต่ความเป็นเพื่อนทำให้พร้อมจะแบ่งปันช่วยสงเคราะห์เพื่อนร่วมชาติ เพื่อนร่วมโลก

       อุดมสารแต่ละอาทิตย์ที่มาถึงมือท่านผู้อ่าน คงมาเป็น “เพื่อน” ท่านผู้อ่านไม่ได้ แต่มี “ความเป็นเพื่อน” ให้ท่านผู้อ่านได้อย่างเหลือเฟือ
       แม้รูปเล่ม ภาพประกอบ สีสัน  จะไม่หวือหวาพาให้ทึ่งตะลึงตาแบบนิตยสารที่วางกันล้นแผง แต่เนื้อหาเต็มด้วยความเป็นเพื่อนแท้ที่จริงใจ
มีคนพูดไว้อย่างชาญฉลาดว่า  “เพื่อนนั้นเหมือนแตงโม ต้องชิมสี่ห้าสิบลูก กว่าจะพบลูกดีๆ สักลูกหนึ่ง”
       ผมคิดของผมเลยไปอีกว่า มันก็คงเหมือนกับหนังสือหนังหา ฉันใดฉันนั้น
       ใช่ว่าทุกเล่มที่ตีพิมพ์ วางแผงขาย จะให้ความเป็นเพื่อนที่ดีแก่ผู้อ่านทุกเล่มไป
       คงต้องเลือกหาสี่ห้าสิบเล่ม กว่าจะพบหนังสือดีๆ สักเล่มสักฉบับ
       น่าเสียดายที่หลายคนพอชิมแตงโมลูกแรกก็ติดใจแล้ว  ไม่คิดจะลองลูกต่อไปเพื่อจะได้ลูกที่ดีกว่า
       นอกจากจะไม่ได้ “เพื่อนดี” แล้ว  ยังต้องคบหากับ “เพื่อนชั่ว”  ไปเรื่อยๆ นี่สิ อาการน่าเป็นห่วง •